Vila, Chocolade en Jacuzzi

Na een drukke dag werken wil je soms gewoon even relaxen. En soms wil je ook gewoon even relaxen als je dag werken niet zo druk was. Want hier gaat alles wel lekker laidback. Dus na werk reden we een prachtig ritje langs de kust. Door de villawijken en de mooie lanen. Het is overduidelijk dat alle villa’s door een aparte architect ontworpen zijn. Normaal gesproken in Nederland heb je wijken waar alle huizen een beetje op elkaar lijken of in ieder geval allemaal wat kenmerken hebben die gelijk zijn aan de andere huizen. Hier is het enige kenmerk dat bijna alle villa’s wit geschilderd voor de verkoeling van het huis. Maar ook dat is geen verplichting. Als meneertje maar betaald kan hij zijn villa ook mooi in een aardetint schilderen.
We reden naar Clifton beach en daar stapten we boven bij de parkeerplaats uit de auto en liepen nog een stukje naar beneden door een soort steeg, langs alle achtertuinen van de villa’s tot we het strand bereikten.
Clifton beach is een strand dat door rotsen wordt opgesplitst in 4 strandjes. Één strand voor de surfers, één voor de modellen, één voor de nerds en één voor de toeristen. Nee grapje, die laatste twee heb ik er bij verzonnen, maar die eerste twee zijn wel echt. En dus gingen wij natuurlijk op het modellenstrand liggen met onze killerbody’s.
Afijn, geen idee waar we nou werkelijk lagen, maar het was er mooi.
Samen met Maud liep ik even naar de zee toe om af te koelen. De zee is zo ijskoud, dat afkoelen niet lukt, je bevriest zelfs. Dus we liepen een stukje over de stranden tot aan de rotsen waar we al klimmend over heen gingen, nieuwsgierig wat er aan de andere kant zou zitten. Langs alle surfer boys op surfersbeach, toen dus toch echt op modellenbeach waar in ieder geval allemaal mensen zaten die zichzelf erg knap vonden en vervolgens door naar het strand waar gewoon niet zo veel mensen waren zodat ik het strand ook niet echt een naam kon toe eigenen.
“Du kommer fra Danmark?” zei iemand tegen ons die we tegemoet liepen. Het waren 3 jongens die daar stonden. “What do you say?” en hij herhaalde het. “Sorry, I don’t speak Afrikaans.” Zeiden we “It’s not Afrikaans” zei hij. “It’s Danish, you’re not from Denmark?” “No, we’re from the Netherlands.” En zo begon het verhaal waardoor we in de grote Villa belanden.
Je snapt het wel, waar kom jij dan vandaan en waar woon je dan? “Ja deze Villa hier achter is van ons?” “Geloof je ’t zelf?” Het ding was gigantisch. Minstens 5 grote appartementen boven elkaar, en het liep geheel van boven waar we de auto hadden neergezet tot op het strand. En dat was echt een heel eind lopen. “Wil je het zien?” En ze liepen wel erg zelfverzekerd richting het huis om het een grap te laten zijn. En we liepen achter ze aan. De poort ging open en was goed beveiligd. Ik probeerde een steen voor de poort te leggen zodat we er toch nog uit zouden kunnen als dit toch een of andere rare lok truc zou zijn. Stumperig zat ik daar een beetje met die steen te klooien, maar de deur van de poort was veel te zwaar om hem niet te laten dicht vallen. Natuurlijk merkten die jongens ook wel dat we niet direct achter hen aanliepen en toen vroegen ze wat we aan het doen waren. “Well I try to put the stone in front of the door. Just in case you know.” “Well I can explain you how to open the door. You just have to push this button and then it will open itself.” Oke, als dat al duidelijk was, dan konden we de volgende deur proberen. Ze moesten lachen om hoe we deden. Zo goed voorgelicht door onze ouders. “Ik hoop dat mijn dochter later net zo is als jullie” zei een van de jongens. We gingen met ze mee naar boven. Poort na poort werd geopend en toen helemaal boven kwamen we in een waanzinnig huis. Strak maar mooi ingericht in witte en beige tinten. Die jongens woonden daar, maar je kon wel zien dat ze ook een schoonmaakster in dienst hadden. Echt alles was keurig. We liepen naar het zwembad toe en we hadden daar een dik feest kunnen maken. “I think we have to go back to our friends. I think they are looking for us.” “Well, that’s fine, but come to Arcade tonight on Breestreet. If you see some boys at the back of the club with a table and alcoholics. That’s us. Come and join us.” We zijn nooit meer gegaan. We moeten natuurlijk wel een beetje Hard to get spelen. Misschien dat we over twee weken nog eens aankloppen, we weten immers waar ze wonen.

De dag erna gingen we op Safari. Het was echt zo’n Amerikaanse weg die we reden. Bijna 300 kilometer alleen maar rechtdoor en haast niks langs de weg dan bergen en struikjes. Om de 100 kilometer een tankstation en zo af en toe een auto die je tegemoet rijdt of een vrachtwagen die we kunnen inhalen. Het gebied is droog. Er groeit niet veel meer dan wat struikjes en grassen. Het zijn kleine puntjes groen op een vlakte die vrij goud bruin lijkt, maar in werkelijkheid is het zand en zijn het dorre planten die de goud bruine kleur geven. Langs de weg begint de felle zon in onze ogen te schijnen en dan weet je wat er aan komt. Een township gevestigt in de middle of nowhere. Ik heb echt geen idee waar die mensen werken om aan hun geld te komen of waar ze überhaupt hun eten vandaan halen in zo’n droge omgeving met echt niks eromheen.
Een aantal kilometers verder kwamen we aan bij het Safaripark. Het leek een soort luxe spa resort. De huizen hadden rietendaken en deden aan alsof het Afrikaanse stam huisjes waren, maar dan de luxe versie. We kregen meteen wijn met bubbels, die we meenamen naar het zwembad. Alles zag er prachtig uit en ook het park was goed onderhouden. Helaas, kon je daar aan wel merken dat het niet natuurlijk was. Het park was er al en de dieren zijn er later in geplaatst. Maar toch, hoe vet is het om in een stoere truck te rijden, de zonsondergang te bekijken en ook nog eens tussen de leeuwen te rijden en te weten dat ze al gevoederd zijn voordat je begon met de safari en ze jou dus niet zullen opeten. Dan durf ik wel mijn armen uit het raampje van de truck te steken om een foto van iets dichterbij te nemen.

Zo heel af en toe heb je van die bijzondere momentjes. Misschien is het Karma, misschien ook niet. Ik stond in de rij bij de Shoprite. De Aldi van Kaapstad. De jongen achter mij had alleen een flesje drinken dus ik liet hem voor. Dat vond hij zo aardig en we raakten aan de klets. Hij vertelde me van alles, waar hij vandaan kwam; Congo. Wat hij hier deed; Werken als chef en studeren. Hoelang hij hier al was; 3 jaar. “Mag ik een reep chocola voor je kopen?” vroeg hij me opeens. “Huh, nee joh, dat hoeft echt niet.” “Jawel, ik wil dat. Ik vind het heel bijzonder hoe we hier opeens zo praten en dat je me voorliet.” “Oh nee joh, dat deed ik met plezier.” “Nee echt!” en hij pakte een reep chocola en legde die op de band neer. Hij wachtte totdat ik klaar was met afrekenen en gaf me een knuffel. “I really hope to see you again.” Zei hij. Nou dat gebeurd natuurlijk nooit, maar ik vond het zo’n lief gebaar.
De dag erna ging ik samen met Maud koffie halen. Daar zat een vrouw met een kindje te wachten op haar koffie terwijl ze een praatje maakte met de verkoopster. Ik vond de twee bijzonder mooi om te zien. En in plaats van dat ik het alleen tegen Maud zei, dacht ik, ja, ik ga het ook gewoon tegen haar zeggen. Dat mag ze best weten. Dus ik liep naar haar toe en zei dat ik vond dat ze er zo goed uit zag. Als cadeautje terug kreeg ik samen met Maud een gratis dagje in haar sportschool. Tuurlijk is dat ook om reclame te maken, maar het kwam ons erg goed uit. De hele middag in de jacuzzi gezeten!

Karma of niet, het leven is hier goed en meer en meer begin ik van het land en zijn vriendelijke mensen te houden!