Living the good life

Daar sta je dan met je Zuid Afrikaanse zachte stokbroden, potje kruidenboter en wat leverworst boven op een berg te kijken naar de Afrikaanse zonsondergang. Wat maakt het dan nog uit dat het eten verrot is.
Met z’n 9’en stonden we boven op Signal Hill. De laatste berg van de skyline van Kaapstad. Als eerste op de skyline komt de grote tafelberg. Iets verderop kan je Lionshead zien en daarna loopt de skyline af met Signal Hill die met zijn voet aan het pootjebaden is in zee.
Deze avondjes noem ik nou echt genieten. Een beetje in de natuur met je vrienden zitten eten en drinken terwijl er een spektakel van kleuren voor je ogen gewoon wordt afgespeeld. Als de zon eenmaal onder is, is het ook tijd om weer naar huis te gaan. De wind steekt op en het wordt ijzig koud.

Met vijf meiden in de auto op zoek naar Pinguïns en Kaap de Goede Hoop. Dat gaat natuurlijk fout. We hebben meer dan 3 uur gedaan om Kaapstad uit te komen. Het verkeer stond volledig vast, maar toen we eenmaal uit de stad waren, was het toeren wel echt feest. Het was heet, maar achter elke berg was wel een prachtige schat verborgen. Van een uitzicht op een helder blauwe zee met twinkelende golven tot aan ruige rotsen. Eindelijk aangekomen bij de pinguïns stapten we uit en werden we overwhelmed met een geur van rotte vis en gewoon viezigheid in het algemeen. De beestjes zagen er aller schattigst uit en we hebben ook erg gelachen om hun gewaggel, maar ik heb bijna een uur door mijn mond moeten ademen om niet over mijn nek te gaan. Soms had ik bijna het idee dat ik ze kon proeven. Ik vind ’t gewoon goor!
Toen we verder reden naar Kaap de goede hoop hadden we onze bestemming bereikt op een verlaten zandweggetje. We stapten uit om te kijken waar we nou eigenlijk waren? Geen toeristen bij Kaap de Goede Hoop? Geen zee bij Kaap de Goede Hoop? Zijn de toeristen de weg kwijt of wij zelf? Je raadt het al, dat waren wij natuurlijk. We waren uiteindelijk meer dan 3 uur rijden van Kaap de Goede Hoop verwijderd en we waren uitgekomen bij een huis dat Kaap de Goede Hoop heette. Als je dan toch al zo verdwaald bent, kan je beter maar verder verdwalen. (Ik hoop echt dat de moeder van Maud dit niet leest.) We reden onbekende weggetjes gewoon maar in om te kijken waar we uit zouden komen met het motto “Get lost and you will find!”
We vonden een parkeerplaats achter de duinen. We liepen over een prachtig onbewandeld pad door de duinen, wat me het gevoel gaf alsof je liep op een net geprepareerde piste. We kwamen uit op een hagelwit strand en helderblauwe zee met ruwe golven. Het was echt adembenemend mooi. Zo blij dat we dit gevonden hadden. En we waren er helemaal alleen.

De dag erna reden we met z’n achten naar Franschoek. Een stadje waar het vol staat met grote wijnhuizen en prachtige restaurants. We reden langs de wijnvelden waar de zon op scheen waardoor de bladeren bijna goudkleurig leken. De grote witte villa’s en wijnhuizen hadden tuinen vol met gekleurde bloemen. We reden het weggetje op naar de boerderij waar we die dag zouden overnachten. Het was een boerderij waar alles puur organisch werd geteeld. Van grote pompoenen tot aan zaden om te verkopen en om mee te planten voor het volgende seizoen. Ze verzonnen nieuwe manieren om de groenten zo efficiënt mogelijk te telen en om op een biologische manier toch de groenten te beschermen van insecten. Het was interessant om te zien al dat verbouwen, maar nog interessanter vond ik vooral wat hij met al deze groenten in zijn tuin deed. Al deze groenten was veel te veel voor hem zelf en zijn familie om te consumeren. Hij gaf al het teveel aan groenten elke vrijdag aan de scholen zodat daar de kinderen in ieder geval de dag konden beginnen met een gevulde maag.
Hij had een groot landgoed met daarop verschillende kamers waar een bed in stond en waar een douche was met alleen koud water. Het was een soort backpackers hostel voor ouderen. Ik vond de plek fantastisch. Een buitenkeuken, veel natuur, geen poespas. En voor ons was daar, en ik begon onder tussen stiekem te duimen. In mijn hoofd herhaalde ik een slaapkamer, een slaapkamer, een slaapkamer. “Een tent!” Dit was echt het toppunt van glamping. Bij een van de beste restaurants van Zuid Afrika eten, maar ’s nachts slapen in een tent.
Overdag vertrokken we naar het uitkijkpunt van Franschoek. Prachtig hoe we zo over de vallei uitkeken. Met de zon weerkaatsend op de waterreservoirs en de golfplaten van de townships. Want ook dat is de harde waarheid hier.
We reden verder naar een plek waar we de auto konden parkeren en het beschermd natuurgebied in konden. Want daar waren ons natuurlijke zwembaden beloofd. Ergens waar niemand het kon vinden kwam al het water vanuit de bergen bijeen in een smal riviertje. Het is hier droog en een harde stroming is er daardoor niet. Alles kwam te samen in een aantal grotere diepere poeltjes. Moet je nagaan, zwemmen in de mooiste zwembaden die je je kan voorstellen met uitzicht. Alleen de wijn ontbreekt nog.
Toen de avond viel maakten we ons op om naar ‘The tasting room” te gaan. Een avond die zou gaan bestaan uit acht gangen met de vreemdste texturen en de lekkerste smaak combinaties. En dan die wijn er bij. Als ik eraan terug denk loopt het water langzaam weer terug mijn mond in.
Stijfjes? Ongelooflijk, maar nee totaal niet stijf zelfs. Het personeel hield de gast lekker voor de gek. Ze hadden plezier met de collega’s onderling en ondertussen konden ze je wel mooi uitleggen wat er nou allemaal precies op je bord lag en welke wijn je aan het drinken was en waarom hij zo lekker en bijzonder was.
We kregen gerechten die stoomden van de kou en gerechten die verdwenen als sneeuw voor de zon. Oh oeps correctie als ijs door de karamel.

Na haast geen slaap te hebben gehad van de dag ervoor hadden we ’s avonds gelukkig een feest waarbij vroeg gepiekt kon worden. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest die dag. In bed liggen voelde kut en uit bed ook. Toen het eindelijk 5 uur was, was ik blij een soort doel in mijn leven te hebben. Douchen en opmaken om naar Shimmy’s beachclub te gaan. Ik zette me over mijn lamlendigheid heen en om 6 uur ’s avonds vertrokken we naar het feest. Het is een beachclub aan het water waar je prachtig de zonsondergang kan bekijken. Deze avond trad Goldfish op. Goldfish is een DJ duo dat ook nog eens echt liveartiesten zijn. Zo kregen we er een gratis Saxosolo bij en een heerlijk fluit optreden. Ik heb de avond van mijn leven gehad. Ik keek mijn ogen uit naar alle knappe mensen die er rond liepen, ik was met mijn vrienden lekker aan het dansen en het was de beste muziek die ik ooit op een feest heb gehoord.

Op werk gebeuren er ook wel bijzondere dingen. Voor het eerst deze week ben ik naar het mothers house geweest. Een plek waar alle moeders kunnen overnachten om toch dicht bij hun kind te kunnen zijn die in het ziekenhuis liggen. In het mothers house krijgen ze gratis eten en betalen ze minder dan 3 euro voor een overnachting. Soms zitten de moeders meer dan een uur te wachten op hun eten. Het is een voedzame hap van rijst, bonen, vlees en tsja, wat zit er nog meer in? Ik zou het niet weten. Moeders proberen eten mee te smokkelen om op een ander tijdstip ook nog eten te kunnen nuttigen of om het aan hun kinderen te geven. Pas daar zie je hoe veel armoede er eigenlijk is. Soms lijk je dat bijna te vergeten als je ziet hoe goed de kinderen worden behandeld in het ziekenhuis of als je gewoon door de stad loopt of als je langs de kust rijdt met alle luxe vila’s. Maar er is gewoon een keiharde waarheid waardoor er veel criminaliteit is. En die waarheid is, dat het echt niet eerlijk verdeeld is. Door die waarheid hebben mensen het gevoel dat ze in een situatie zitten waar niemand naar ze op of om kijkt en waar niemand voor ze zorgt. Juist dan is het zo mooi om hier in het ziekenhuis te zijn. Wanneer je als moeder al je zorg wil geven aan je kind. Gelukkig is er dan een andere instantie die nog aan jou denkt!
Deze week heb ik echt wel iets heel bijzonders meegemaakt. Ik kreeg een berichtje van een van de andere volunteers die vroeg of ik alsjeblieft naar boven kon komen naar Amir toe. Amir is ook een van de patiënten die op 11 jarige leeftijd gehandicapt is geraakt door een hersentumor. Nu bijna een jaar later kan hij weer een beetje praten en weet hij weer hoe hij zijn ogen moet gebruiken. Het is zo’n sterke jongen. Hij blijft positief en hij probeert er het beste van te maken.
Ik kwam aan zijn bed staan. Zijn moeder zat naast hem. Zijn moeder is een ontzettend leuke en opgewekte vrouw en praat graag met mij over Amir en over zijn vorderingen. Ze liet me foto’s zien van hoe hij eerst was. Ongelofelijk, hij is haast onherkenbaar. Je kan nog steeds zien dat het de zelfde jongen is. Zijn ogen zijn nog steeds hetzelfde en die zijn nog steeds prachtig met zijn grote lange wimpers. Maar hoe hij daar eerst zelfverzekerd zijn gedicht aan het voorlezen was voor de hele school, ligt hij nu in een bed en kan hij zijn hand niet onder controle houden. Continue krijgt hij een soort spastische schokken die zijn hand doen slaan.
Hij wilde me aantikken om me iets te vertellen. Per ongeluk pakt hij mijn borst vast. Mij maakt dat niet uit, maar zijn moeder vond het vervelend. ‘Floortje, ik heb een verhaal voor je geschreven.’ Zei hij met veel moeite.
De vorige keer dat ik bij hem was speelden we UNO. De gene die zou winnen kreeg een verhaal van de ander. Ik las het verhaal dat hij had geschreven hard op voor. Zijn moeder had het verhaal van Amir op haar telefoon opgeschreven. Amir kan zelf niet schrijven, maar hij kan de zinnen vormen in zijn hoofd. Het verhaal ging over mij. Ik was een soort assepoester met een chihuahua. Mijn hak brak af van mijn schoen en toen kwam er de prins die zijn tubetje lijm mee had genomen en mijn schoen maakte. Vervolgens stapten ze de koets in en trouwden ze. ‘Weetje wie de prins is?’ vroeg Amir. ‘Nou?’ vroeg ik. ‘Dat ben ik. Mijn naam betekend prins.’ Ik vond het zo lief. ‘Wil jij met mij op date Floortje?’ ‘Ja heel graag Amir!’ En we speelden nog een potje UNO. Ik verloor en dit keer speelden we om wie er de koekjes en thee mee zou nemen naar de date. Dus zometeen loop ik naar de supermarkt om zijn prijs te halen.
Ik denk dat dit het bijzonderste cadeau is dat ik ooit heb gekregen. Het maakte me echt zo gelukkig!