Beauty and the Beast

Ik probeerde mijn benen onder het vliegtuig te buigen, maar ze vlogen opzij door de harde wind. Ik probeerde na te denken wat ik ook alweer moest doen. Maar veel tijd om na te denken had ik niet. Ik had geen eens tijd om te denken hoe hoog we eigenlijk waren. Stom eigenlijk ook, dat had ik al de hele tijd kunnen doen terwijl we in het vliegtuig zaten. Het ging zo ontzettend snel. Ik hing over het randje, keek, dacht oh, dit is hoog, en we sprongen. De eerste twee seconde voelde ik me vreselijk. Toch kon ik terwijl we vanaf 3 kilometer hoogte zowat de aarde op pletterden behoorlijk goed nadenken en dacht. “Fack it, ik ga ook gewoon genieten.” Terwijl mijn wangen klapperden door de wind, kon ik toch mijn spieren zo aanspannen dat mijn mond in een lach werd getrokken. Ik vraag me af of ik gekke geluiden maakte terwijl ik viel. Zou je me hebben horen lachen, of heb ik misschien wel een klein gilletje gegeven. Ik weet he eigenlijk niet. Misschien hoorde je mijn wangen wel klapperen of mijn lippen.
Door de extreme kracht van de zwaartekracht versnelde onze snelheid gedurende de val, maar eigenlijk merkte je niks van die versnelling. Zelfs het gevoel dat je hebt op het moment dat je in het schommelschip van de Efteling zit had je nu niet echt. Je kent het wel, dat gevoel dat je bijna in een vouw moet gaan zitten omdat je buik het anders niet aan kan. Geen moment had ik dat gevoel. Het is raar om te zien hoe snel je eigenlijk comfortabel wordt met iets waar je van te voren zo ontzettend tegen op zag. Ik viel gewoon lekker, keek een beetje om me heen en genoot van het uitzicht, met aan de ene kant de zee en aan de andere kant alle kleine stukjes land van boeren die samen een soort van Mondriaan vormden.
Opeens trok die vent aan een touwtje en kreeg ik een soort ruk aan mijn lichaam. De parachute was uit en het enige wat we nog deden was zweven. Toch was ik blij dat de parachute uit was, niet omdat ik bang was dat hij niet uit zou gaan, maar omdat door de hoge snelheid die je maakt het steeds moeilijker wordt om te ademen. De kracht van de wind maakt het moeilijk om de zuurstof rustig en kalm op te nemen en ook om je borstkas te vergroten door de grote druk die het op je legt. Een van mijn kinderdromen was uitgekomen. Ik wilde zelf vliegen, en ook al had ik iemand die me begeleidde, dit voelde alsof ik het helemaal zelf deed. Mijn armen wijd open alsof het vleugels waren, het uitzicht gezien vanuit mijn eigen ogen en niet door een raampje. De wind en kou die ik voel op mijn blote huid en het blije gevoel dat het je geeft.
En daarna zweef je met een prachtig gekleurde parachute boven je. Eindelijk tijd om goed om je heen te kijken. Dat je tenminste je hoofd kan draaien zonder enige moeite. Door de hoge snelheid van daarvoor gaat dat haast niet.
Het was de meest toffe ervaring die ik ooit heb gehad denk ik. Het duurde zo kort en achteraf had ik helemaal niet het gevoel van een kick. Ben ik nou ongevoelig of wat is dit? Ik ben uit een vliegtuig gesprongen… Hoeveel extremer kan je het maken. Ik weet nog dat ik op Lions Head een beetje te hard over Extreme Sports aan het praten was, waarbij iedereen dacht dat ik het over Lions Head beklimmen had. “Sky diving” zei Maud op een iets minder enthousiast toontje, dan waarop ik aan het praten was maar als een uitleggende aanvulling op mijn extreme sports uitspraak. Je zag de mensen om ons heen begrijpend knikken.
Maar nee, terug komend op die kick, die was er niet echt. We hadden allemaal gesprongen en de eerste uitspraak die we deden was. “Zo, ik heb honger. Zullen we maar gaan lunchen?” Pas een paar uur later kwam het echte nagenieten.

Langzaam vallen de regendruppeltjes van de berg af, door de geul van de rotsen, in een lint waarvan het uiteinde nooit de grond raakt. De regendruppels vallen steeds langzamer, afgeremd door de wind tot ze oplossen in de lucht. Zo heel af en toe raken er een aantal elkaar en spatten ze uiteen terwijl het zonlicht op ze schijnt. Kleine witte bolletjes die uit elkaar spatten in kleinere witte bolletjes en verdwijnen in…
Grassprietjes met dauwdruppels erop en de zon die er op schijnt en er de hele regenboog in doet verschijnen. Alle kleuren zijn te zien op het hele grasveld. Druppeltjes die oranje, rood, paars en blauw kleuren en de grassprieten die groen blijven. Zouden hierop die grote bollen met sprieten zijn gebaseerd, waarvan alle uiteinden een ander gekleurd lichtje hebben en waar je zo lekker met je hand overheen kan aaien?
Niet alleen maakt het je rustig om zo door de natuur te lopen en te kijken naar al het moois dat het heeft, ook maakt het je weer gelukkig op een dag dat het regent en alles grijs kleurt.
Ik kan zelf ook wel lezen dat de alinea’s die ik hier boven heb getypt bijna een beetje beeldend, dichtend lijken. Maar zo was het ook echt. Samen met Willem wezen we elkaar op wat we zagen. Willem is een jongen die in Kaapstad zijn stage deed en in hetzelfde gebouw woonden als alle Hotello’s
Met moeite omschreven we elkaar wat we nou werkelijk zagen. Het is haast moeilijk om op een stoere manier de natuur uit te leggen, als het je bijna ontdoet van woorden.
We liepen door de bergen naar boven. Het was een gure dag, we liepen zowel in de regen als dat we zonneschijn hadden. Het was de perfecte dag om in de bergen te klimmen. Door de regen werden we afgekoeld en op het moment dat de wind ons te veel deed afkoelen begon de zon alweer te schijnen. Boven op de berg, die geheel vlak is, liepen we met ons hoofd in de wolken, aten we lunch in de regen en wilden we net weer afdalen toen de zon begon te schijnen en een prachtig uitzicht voor ons deed ontsluieren.

Sommige mensen zeggen wel, is Kaapstad nou wel echt Afrika?
Dat is natuurlijk de vraag, maar de vraag is ook wat is dan echt Afrika. Kaapstad is inderdaad niet zoals de Lion King je doet geloven hoe Afrika is. Geen savanne alleen Savanna. Een lekkere cider om te drinken. Geen wilde beesten, alleen bavianen en zeehonden.
Sommige hebben het juist over de armoede en de apartheid en dat ze die nog niet echt gezien hebben, nou dan heb je je ogen niet geopend als je dat niet ziet. Kaapstad is een super westerse stad. Ga je naar Yours Truly, dan wordt bijna je zelfverzekerdheid een beetje gekrenkt. Die ene top die je weg hebt gedaan, omdat jij dacht dat hij niet meer in de mode was, wordt dan door iemand anders daar zo ontzettend mooi gedragen, dat jij of; die top niet goed wist te combineren of dat die top jou gewoon niet zo goed staat. Zo hip is Kaapstad dus…
Maar zo arm is Kaapstad ook, want zie je die schoenen die jij net bij het vuilnis hebt gezet omdat ze echt zo ongelofelijk stonken en je ze niet weg durfde te geven… Dan zal je nog geen 5 minuten later een man met jouw ballerina’s weg zien lopen…
Tsja dus… Niet echt veel dat je eraan kan doen, maar wel #dosomethinggoodfornothing. Ik las het in de ELLE, want zelfs in modemagazine de ELLE staan soms echt goede columns. Deze ging over een mannelijke kapper die het gesprek aan ging met zwervers en ze daarna een knipbeurt gaf. Hij deed het om meerdere redenen. Veel zwervers raken in een sociaal isolement. Wij als mensen hebben al gauw een oordeel over iemand door de manier hoe zij eruit zien. Terwijl juist deze mensen vaak een levensverhaal hebben om naar te luisteren. Daarbij creëert een verzorgd uiterlijk een gradatie eigenwaarde en dat is wat ze verdienen! Dus zo ging hij te werk en zo deden wij dat dus ook. Ricky en ik hadden een gewoon leuk idee om appeltaart te bakken. Niet zozeer voor de zwervers, maar toen we inkopen gingen doen en alle grote verpakkingen in de aanbieding waren, dachten we ook ‘ach waarom niet?’
Ricky is een Australische jongen die ik heb ontmoet in Kaapstad.
We maakten in cupcake vormpjes allemaal kleine appeltaartjes en rolden die na het bakken in WC papier bij gebrek aan servetten.
Ik kan maar 1 ding zeggen. Die lach… die is echt onbetaalbaar. Een lach met rotte tanden, maar zo oprecht en eerlijk, daar doe je het voor. Nu snap ik ook de kapper en zijn hashtag #dosomethinggoodfornothing om andere mensen aan te sporen.