Opzoek naar het Walhalla?

Zo heel af en toe heb je zo’n gelukje op het moment dat je naar werk rijdt. Elke dag weer kijk ik er naar uit en zo heel af en toe wordt ik er weer aangenaam door verrast. Door de voorruit van de auto zie ik dan een zwerm roze lijfjes vliegen. Een groep flamingo’s vliegt over de auto heen en zo tegen de blauwe lucht lijkt het geheel net een roze oplichtende wolk bij zonsondergang.
Of zo’n heerlijk momentje dat je verrast wordt als je net iets verder rijdt dan Camps Bay. (Het enige strand waar strandtenten langs het strand staan en waarschijnlijk ook daarom zo populair onder toeristen.) En je dan aankomt bij, wat ik noem het paradijs.
Het is al helemaal fantastisch om naar mijn zogenoemde paradijs toe te rijden. Het begin van Chapman’s Peak is de route die door ieder reis boekje wordt beschreven als de mooiste route die er in de omgeving van Kaapstad te rijden valt. Een route die je eigenlijk in een cabrio moet rijden of op een scooter. Maar pas op voor brutale bavianen, die kunnen dan weleens op je kop springen. En pas alsjeblieft op dat ze je niet bijten, want dan mag je lekker naar het ziekenhuis voor een paar inentingen tegen Rabius. Sonde van je vakantie tijd.
Later als je dan afslaat de villa wijk in, is de omgeving daar groener dan de omgeving van alle andere villawijken in Kaapstad die ik tot nu toe gewend was. Er waren prachtige bloemen en even waande ik me weer in Thailand, zo groen was het. Eventjes reed ik weer door een schilderij dat geschilderd was door de zelfde kunstenaar.
In de villa’s waar we langs reden, woonden haast alleen maar surfer dudes. Iedereen had in zijn tuin wel een soort opbergplek of standplaats voor surfplanken. Iedereen die ik rond de villa’s zag lopen, liep in een wetsuit en had van dat door de zon gebleekte haar en het hing in droge strengetjes langs hun gezicht. Kortom het cliché plaatje surfer. Nu vergeet ik alleen 1 puntje, de gebruinde huid, maar dat kon ik natuurlijk niet zien met al die surferdudes die een wetsuit droegen die dicht geritst was tot aan de nek.

De golven op zee leken werkelijk perfect. Ze hadden een prachtig heldere blauwe kleur van de weerkaatsing van de strak blauwe lucht die er boven hing. En ook de krul die de golven maakten was zo perfect rond, dat het alleen door de natuur zelf zo gecreëerd kon worden. Geen mens die ooit aan zo’n perfecte cirkel zou kunnen tippen.
Op het moment dat de golven begonnen met breken en de witte kopjes verschenen zag je de surfers mee peddelen en bovenop de golf verschijnen. Waarna ze stonden en de golf als een soort berg gebruikten om vanaf te snowboarden. Het grote verschil tussen snowboarden en surfen alleen is, dat bergen vast en onbeweegbaar zijn, terwijl water haast leeft. Je moet niet alleen controle hebben over je surfplank, maar je moet ook kunnen inschatten wat het water gaat doen.
Het mooiste wat ik tot nu toe gezien heb waren jongetjes van een jaar of 10. Liggend op een kleine surfplank. (En hoe kleiner de plank hoe moeilijker) Golf na golf pakkend en ze hadden zowel de golf als hun plank volledig onder controle. Wat wij normaal gesproken zien als de surferdude van een jaar of 24 die een golf weet te pakken, is absoluut niks vergeleken met deze kinderen die een golf overmeesteren. Mijn stereotype surferdude is veranderd van een 24 jarige, knappe, zongebruinde jongen naar een kind.
Het mooie aan Llandudno is nu dus niet alleen dat je kan genieten van een prachtig strand, maar ook kan genieten van een fantastische surfshow en de knappe mannen die tot de vroegere generatie stereotype surfdude vallen.

In Kaapstad zie je zoveel talenten gewoon voor het oprapen liggen. Mensen met prachtige stemmen die zingen in het park of die de band van de kerk vertegenwoordigen. Mensen die geweldig kunnen breakdance’en of een fantastische culturele dans kunnen opvoeren. Mensen die kunnen entertainen en mensen die het publiek volledig weten mee te trekken. Mensen die de heerlijkste koffie kunnen zetten en mensen die die heerlijke koffie op een geweldige manier weten te serveren.
Met het ene breek je natuurlijk eerder door dan met het andere, maar stuk voor stuk hebben ze allemaal hun kwaliteiten. Toch zijn er een aantal, waarvan ik hoop dat we die over een aantal jaar op Spotify terug zullen horen.
Laatst was het open streets. Het betekende niet dat op deze speciale zondag opeens alle winkels geopend waren, maar er was wel van alles te doen. Van de vele straat artiesten die opeens kwamen optreden tot groepen die probeerden mensen te bekeren om Vegan te worden. Een soort Nederlandse straatspeeldag voor volwassenen eigenlijk. Ja, daar leek het het meeste op.
Er waren optredens van mensen die al zeer professioneel waren en een gehele geluidsinstallatie hadden geinstalleer tot de jongens die normaal gesproken in het park een aantal van hun liedjes zingen, die opeens stonden te zingen op de openstreets en een ontzettend groot publiek om zich heen wisten te verzamelen, terwijl normaal in het park Germaine en ik de enige zijn die even komen luisteren. Voor het eerst vroegen mensen hoe ze heetten en vroegen mensen naar een cd. “Well, actually we just started. Oké from now on we call ourselves The flying birds.”
Geheel onvoorbereid op mogelijke fans. Geheel onvoorbereid op wat er überhaupt zou kunnen komen. Leven van dag tot dag, of beter gezegd van maand tot maand. Hoe komen ze rond met het krappe salaris wat ze hebben. Hun zorgen zijn anders verdeeld dan de zorgen van de meeste mensen in Nederland. Dat is ook een van de redenen dat veel van de minder bedeelden hier zo dik zijn. Er zijn natuurlijk wel meerdere redenen en daarom is het probleem ook zo moeilijk om aan te pakken.
Zoals:
- Zorgen om de maand door te komen en daarom niet denken aan het eten. Dat is iets waar de minste zorgen om gemaakt hoeven te worden en daarom doet men daar makkelijk over en grijpt men makkelijk naar junkfood
- Een obees persoon is in Afrika nog steeds een teken van schoonheid en welvaart
- Men weet ook niet hoe ze gezond moeten eten en als het dan gezond is, weten mensen vaak niet hoe ze gezond eten ook goedkoop kunnen maken.
- En dan natuurlijk ook het punt dat het je allemaal niet meer uitmaakt. Dat je alles gaat pakken wat er te pakken valt, omdat je weet dat er ook mindere tijden kunnen zijn/komen. Of dat je hele leven eigenlijk een mindere tijd is en het enige waar je jezelf nog mee kan verwennen een kleine lekkernij is.
Ach ja, ergens moet je nog van kunnen genieten. Als dat lekker een bucket van de KFC is, dan geef ik ze groot gelijk. Ik ben nog blij dat ze niet naar de fles grijpen en daar hun kinderen mee laten opgroeien als voorbeeld. Ook al merk je wel, dat door dit voorbeeld overgewicht bij de jongste generatie ook een nieuwe trend wordt, wat natuurlijk wel zorgelijk is.
Ik moet ook wel zeggen dat Kaapstad echt een FoodWalhalla is. Zoals de Uber driver zegt “Wine is for free! So cheap! And food is so good: fresh fish, good restaurants, nice supermarkets.” En zoals de andere Uber driver zegt. “Do you have boyfriend? No? You can be mine! I am looking for a girl like you!” Ja ja, dat zeggen ze allemaal. Maar ik betaal anders gewoon voor mijn wijntjes hier hoor. Niks gratis.
Maar het klopt dat veel eten hier ontzettend lekker is. Al ga je naar de speciale Foodmarket voor Foodlovers, waar je lekkere salades kan samen stellen, je eigen bakje fruit, een ruime keuze avond eten, zoets, broodjes, verse dranken. Nou ik ga even ophouden het assortiment op te noemen, maar als Foodlover a.k.a. Hotello kan je daar echt enorm goed terecht. Dan heb je ook nog de Shoprite, daar kan je als Foodlover a.k.a. Hotello beter niet terecht. Het is ook wel de verpauperde versie van de Lidl, waar voor het koelvak al gedurende de 2 maanden dat ik hier woon karton op de vloer ligt om het lekkende water op te vangen. Kortom verpauperd, maar waar je als arme student a.k.a. Hotello in Kaapstad, wel erg goed terecht kan.
Maar ook voor lekkere en vooral leuke en hippe tentjes kan je hier zo goed terecht. Zelfs zo goed, dat 3 maanden niet genoeg is om alles uit te proberen. Aan de andere kant is het goed dat ik hier maar 3 maanden ben, want geld… Dat gaat even niet zo goed.
Van de beachclub gestrold naar een heerlijk restaurant, onder genot van die zogenaamde gratis wijn en leuk gezelschap terwijl de zon de alcoholstimulatie in mijn lichaam een beetje versterkt, mijn wangen rood aan lopen en ik mezelf rozig noem, maar eigenlijk ladder zat ben.
The Ultimate SummerVibe, GoodVibes en Goodlife. #Nooitmeernaarhuis
En ondertussen probeer ik in mijn hoofd de liedjes van “The Flying Birds” ter herhalen en na te zingen.
Perfect toch?