Karma
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
27 December 2015 | Thailand, Phuket
Meditatie
Adem in
Adem uit
Denk aan het licht, het lichtste dat je kan bedenken.
"Bedoel je dan een veertje of iets dat schittert als een diamant of bedoel je dan echt licht dat schijnt?" Vroeg ik "Gewoon wit of licht eigenlijk zodat je nergens aan denkt." Eigenlijk is het gewoon alsof je dood gaat, zoeken naar het witte licht aan het einde van de tunnel. Tegelijkertijd moet je letten op je ademhaling. Dat kan ik dus al niet... 2 dingen tegelijk. Dat is ook een van de redenen dat ik geen piloot kom worden. "Sorry Floor, je kan niet multitasken." Toch ging ik het proberen.
Licht... Ah die k gasten die denken dat ze alles zijn. Licht.... Wat denken ze wel, de GM erbij roepen en de director of rooms. Hoe belangrijk denken ze dat ze zijn. Licht... En dat alleen voor een kamer naast een volwassenen zwembad.
Oké ik kap. Ik kan beter mijn frustraties vertellen of opschrijven dan dat ik ze probeer te verdringen met meditatie.
We hebben gasten in het hotel waarbij voor aankomst je al 1-0 achter staat. Je kan ze tegemoet komen, maar je zal de wedstrijd nooit kunnen winnen. Gewoon omdat ze zichzelf al als hoger achten dan een ander. Zoals deze gasten, het gaat om niks. Ze hadden aangegeven welke kamer ze wilden hebben en precies die kamer hebben ze gekregen. Rustig, mooie plek, beetje beschut met een tuintje en vlak bij de zee. "Sinds wanneer is dat zwembad alleen voor volwassenen. Ik heb nog zo gezegd dat we kinderen hebben. En dat wordt niet van te voren gezegd dat 2 jaar geleden de regels zijn veranderd?" Alsof wij kunnen ruiken door de telefoon dat ze niet even 50 meter verder kunnen lopen naar het volgende zwembad. Hebben ze de kamer die ze willen is het nog niet goed. Klein probleempje zou je zeggen is toch zo opgelost. Dan ruilen we toch de kamer en krijgen ze een kamer ergens anders. "Nee ik wil de GM spreken en doe ook de director of rooms erbij." "200 bath" had ik gezegd als ik achter de front office had gestaan.
En dit alles tijdens de check in. Vervolgens moest ik ze een special treatment geven. Dan denk ik echt, kom op, ik ben geen slaaf. Denk je dat ik voor zulke mensen wil werken. Ze zijn al verwend en met dit asociale gedrag krijgen ze nog wat ze willen ook. En het ergste is, ze leren dit gedrag hun kinderen ook aan. Overal waar ze standpij van maken hoorden de kinderen het aan. En werden zelfs af en toe vragen gesteld als "Vind je dit wel goed liefje?" "Ja" zegt het meisje "Nouja, het is in ieder geval iets." Zegt de moeder erop verbeterend. Het aanleren dat je nooit ergens volledig tevreden mee kan of mag zijn. Altijd maar dat streven naar meer en beter. Zoeken naar aanzien van anderen. Diep en diep triest, maar het mooie is ze hebben het zelf niet door.
Toch gaf ik ze de special treatment, want tja, dat is mijn baan... We lieten ze een nieuwe kamer zien. Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden voor de miscommunicatie vanaf onze kant, en de rest van hun gezeik aangehoord. Maar het knappe is, deze mensen praten ook echt manipulatief. Je voelt je bijna op je zenuwen gejaagd door de manier van praten. Een strak gezicht, een langzame lage toon van praten en alleen maar negatieve zinnen die eruit die mond rollen. En natuurlijk is de nieuwe kamer eigenlijk ook niet goed. En een bedankje. Tuurlijk niet. In plaats daarvan. Wordt er even later gebeld. "Hello Floor. Did the bellman get our request to pick us up? It's already a while ago and they are still not here." "I'll send them directly to your room." Nog geen 5 minuten waren ze aan het wachten. De bellman was al onderweg. In hun nieuwe kamer stonden al een fles wijn, een fruitmand en koekjes op hen te wachten met een leuk kaartje "welcome in your new apartment, enjoy!" En nog... Dat eerste doelpunt aan onze kant is nog niet gescoord. Ik trek mijn handen er van af. Met zo'n oneerlijke wedstrijd speel ik al niet eens mee. Als ze nog een keer bij me komen klagen help ik ze persoonlijk een ander hotel te zoeken. Daaaag.
Kijk dat helpt nou. Geen meditatie, gewoon lekker klagen.
Waarschijnlijk doen al die Thaise dat niet omdat ze zo vreselijk in karma geloven en dit natuurlijk niet zo goed is voor je karma. Toch geloof ik er ook in, maar alles maar opkroppen en inslikken. Ik kan het niet. Ik geloof vooral dat als je goed probeert te doen je vaker een bedankje krijgt. Waardoor je positiever gaat denken. En met positiever denken lijken tegen slagen minder erg.
Met Dew ging ik samen op de scooter naar het Noorden van het eiland rijden. Gewoon om op avontuur te gaan. Lekker doelloos om mooie dingen te vinden. Tot we een lekke band hadden. Verder konden we niet meer. Op naar het noorden wordt het rustiger en rustiger qua bevolking. Ik was zo blij dat Dew bij me was, want op het platteland wordt geen Engels gesproken. Een mannetje wees haar de weg naar de dichtstbijzijnde garage en daar ging zij verder op mijn scooter en ik bleef achter. Met Google translate probeerde de familie die aan de weg stond me iets duidelijk te maken. "You can get in the car, and we can bring you to the car maker." Sprak de computer stem uit. Google translate, I love you! Dus zij brachten me naar de plek toe. Het was een uiterst pijnlijke stilte in de auto, met af en toe leuk geglimlach. Maar tot het ongemakkelijke aan toe. Maar wel zo ontzettend lief van ze. Eenmaal bij de garage stapte ik uit en bedankte ze zeer.
"Is this a hobbyplace? There are so many half broken scooters." En dat niet alleen. Aan de kant van de schutting lag een berg met afval. Plastic zakjes, flesjes en andere troep. "Nee dit is de lokale garage. Dat staat op het bordje daar." Het bordje was al half omgereden. Ook sonde als net je auto gemaakt is en je rijdt er meteen een deuk in. "Oh, I'm sorry, in holland they look a little different." Ik schaamde me voor mijn ontwetendheid na al 4 maanden in Thailand, maar deze had ik gewoon even niet zien aankomen. Sommige dingen zijn al zo goed ontwikkeld en andere blijven gewoon achter. Maar ze willen ook niet veranderen hoor. Ik heb ons spreekwoord ook even veranderd. "Wat de boer niet kent dat vreet hij niet. Wat de local niet kent gebruikt hij niet." Even een voorbeeldje: De bezems die ze in ons 5 sterren hotel gebruiken zijn van riet. En niet van stevig materiaal zoals wij die kennen. Die dingen die wij gebruiken werken niet zeggen ze. Nou dat komt omdat de Thaise niet vegen van voren naar achteren, maar omdat ze zwaaien van links naar rechts. Tsja dat gaat niet met zo'n ding van ons.
Toen we boven bij peony's zaten, lekker aan het eten waren en er vals voor ons gezongen werd, maar mooi op de gitaar gespeeld, door de eigenaar. Zei Dew "Eigenlijk houd ik daar wel van als niet je hele dag goed gaat. Dat we het allemaal maar moeten fixen en dat het ons nog lukt ook, maar ook dat er mensen zijn die ons helpen." "Ja, maar dan ben je ook wel in Thailand, daar willen mensen je ook helpen." "Wist je dat hier soms bijna strijd is om wie er het beste is voor anderen. Mensen willen zo uiterst goed zijn." Nog steeds vind ik het ongelofelijk. 1: Dat men zoveel op offert en zo veel moeite kan doen voor een ander. 2: Dat uiteindelijk overal altijd maar een soort van wedstrijd van wordt gemaakt en er altijd maar wordt vergeleken.
"Welcome to Bananabeach! Where they don't sell bananas. I don't like them anyway." Samen met Kong liep ik naar beneden. We legden onze tassen achter bij het vrouwtje dat me nu wel kent. "You get a day off from jw Marriott?" Ik heb dus echt geen idee of ze door heeft dat het een hotelketen is of dat ze denkt dat jw Marriott mijn baas is. "Yes I have a day off." "Coconut?" "Later, later." Wat een gesprekken...
We zwommen naar een rots toe om te kijken of we hem konden beklimmen. Ik wist wel dat niet iedereen in Thailand kon zwemmen, maar als ze kunnen zwemmen is het ook echt op zijn hondjes. "Kong het is echt best ver hoor, weet je zeker dat je niet terug wil?" "No no, I can do it?" "Did you ever have lessons?" "No I teached it myself." Ja dat is te zien ook. Trots hield hij zijn hoofd boven water, maar zijn lichaam vocht om het vooruit te krijgen en niet naar de bodem te zakken . "Kom we gaan over de rotsen aan de zijkant klimmen." Uiteindelijk zijn we niet bij de grote rots gekomen. Het krioelde van de insecten op de kleinere rotsen die samen een pad vormden naar de grote rots. Ik ben echt niet snel ergens vies van. Maar dit was echt ranzig. Het waren er echt duizenden!
We gingen terug naar het strand! "I know what you want. Two coconut!" Zei het oude vrouwtje achter de vrieskist. Ze doet me zo denken aan de aap in de lion king. De manier van praten, maar vooral de manier van lachen. We namen de kokosnoten mee naar de branding en gingen daar zitten. Heel erg slecht idee. De eerste de beste golf kwam zo hard aan dat mijn kokosnoot vol stroomde met zout water.
"You're almost gone Floor. I'm never going to see you again. I'll miss you." "No ofcourse not. We will see each other. Or wait, what am I saying... I guess you're right." Van Dew denk ik dat ik haar nog wel ga zien. Zij heeft ambitie, power en dromen naar meer. Maar Kong vindt het wel prima, komt ook niet uit een rijk gezin en zegt wel dat hij Nederland wil zien, maar hij heeft geen idee van wat daar allemaal zijn kan. De extreme luxe waarin wij leven. Dat grote verschil tussen zijn huis waar de gordijnen al van het plafond af vallen en dan mijn prachtige kamer met een plafond van 3 meter hoog en dat is een studentenhuis...
We gingen bomen planten met weeskinderen en met kinderen van een gewone lokale school. En alleen daar in zit al zo'n groot verschil. Het verschil tussen 1 kind op 1 ouder of tien kinderen op 1 toezicht houdend persoon wie ze opvoed. De weesjes zijn verlegen maar gretig, weten niet dat ze dankjewel moeten zeggen en de kinderen van de lokale school doen bijna onderdanig tegenover mij en mijn collega's. De weesjes zijn allemaal super slank terwijl er nog wel een paar vette kinderen rondlopen tussen het klasje van de lokale school.
Toch, van beide partijen maakten de kinderen zoveel plezier. Met blote voeten in de dikke blubber spelend, door het water rennen en lekker vies worden. Het was zo mooi om te zien dat ze onderling ook zoveel lachten. Na het planten gingen we lunchen en doneerden we het eten dat we samen met het hotel en onze gasten hadden opgehaald. Dat is toch een mooie kerst gedachte!
Adem in
Adem uit
Denk aan het licht, het lichtste dat je kan bedenken.
"Bedoel je dan een veertje of iets dat schittert als een diamant of bedoel je dan echt licht dat schijnt?" Vroeg ik "Gewoon wit of licht eigenlijk zodat je nergens aan denkt." Eigenlijk is het gewoon alsof je dood gaat, zoeken naar het witte licht aan het einde van de tunnel. Tegelijkertijd moet je letten op je ademhaling. Dat kan ik dus al niet... 2 dingen tegelijk. Dat is ook een van de redenen dat ik geen piloot kom worden. "Sorry Floor, je kan niet multitasken." Toch ging ik het proberen.
Licht... Ah die k gasten die denken dat ze alles zijn. Licht.... Wat denken ze wel, de GM erbij roepen en de director of rooms. Hoe belangrijk denken ze dat ze zijn. Licht... En dat alleen voor een kamer naast een volwassenen zwembad.
Oké ik kap. Ik kan beter mijn frustraties vertellen of opschrijven dan dat ik ze probeer te verdringen met meditatie.
We hebben gasten in het hotel waarbij voor aankomst je al 1-0 achter staat. Je kan ze tegemoet komen, maar je zal de wedstrijd nooit kunnen winnen. Gewoon omdat ze zichzelf al als hoger achten dan een ander. Zoals deze gasten, het gaat om niks. Ze hadden aangegeven welke kamer ze wilden hebben en precies die kamer hebben ze gekregen. Rustig, mooie plek, beetje beschut met een tuintje en vlak bij de zee. "Sinds wanneer is dat zwembad alleen voor volwassenen. Ik heb nog zo gezegd dat we kinderen hebben. En dat wordt niet van te voren gezegd dat 2 jaar geleden de regels zijn veranderd?" Alsof wij kunnen ruiken door de telefoon dat ze niet even 50 meter verder kunnen lopen naar het volgende zwembad. Hebben ze de kamer die ze willen is het nog niet goed. Klein probleempje zou je zeggen is toch zo opgelost. Dan ruilen we toch de kamer en krijgen ze een kamer ergens anders. "Nee ik wil de GM spreken en doe ook de director of rooms erbij." "200 bath" had ik gezegd als ik achter de front office had gestaan.
En dit alles tijdens de check in. Vervolgens moest ik ze een special treatment geven. Dan denk ik echt, kom op, ik ben geen slaaf. Denk je dat ik voor zulke mensen wil werken. Ze zijn al verwend en met dit asociale gedrag krijgen ze nog wat ze willen ook. En het ergste is, ze leren dit gedrag hun kinderen ook aan. Overal waar ze standpij van maken hoorden de kinderen het aan. En werden zelfs af en toe vragen gesteld als "Vind je dit wel goed liefje?" "Ja" zegt het meisje "Nouja, het is in ieder geval iets." Zegt de moeder erop verbeterend. Het aanleren dat je nooit ergens volledig tevreden mee kan of mag zijn. Altijd maar dat streven naar meer en beter. Zoeken naar aanzien van anderen. Diep en diep triest, maar het mooie is ze hebben het zelf niet door.
Toch gaf ik ze de special treatment, want tja, dat is mijn baan... We lieten ze een nieuwe kamer zien. Ik heb mijn verontschuldigingen aangeboden voor de miscommunicatie vanaf onze kant, en de rest van hun gezeik aangehoord. Maar het knappe is, deze mensen praten ook echt manipulatief. Je voelt je bijna op je zenuwen gejaagd door de manier van praten. Een strak gezicht, een langzame lage toon van praten en alleen maar negatieve zinnen die eruit die mond rollen. En natuurlijk is de nieuwe kamer eigenlijk ook niet goed. En een bedankje. Tuurlijk niet. In plaats daarvan. Wordt er even later gebeld. "Hello Floor. Did the bellman get our request to pick us up? It's already a while ago and they are still not here." "I'll send them directly to your room." Nog geen 5 minuten waren ze aan het wachten. De bellman was al onderweg. In hun nieuwe kamer stonden al een fles wijn, een fruitmand en koekjes op hen te wachten met een leuk kaartje "welcome in your new apartment, enjoy!" En nog... Dat eerste doelpunt aan onze kant is nog niet gescoord. Ik trek mijn handen er van af. Met zo'n oneerlijke wedstrijd speel ik al niet eens mee. Als ze nog een keer bij me komen klagen help ik ze persoonlijk een ander hotel te zoeken. Daaaag.
Kijk dat helpt nou. Geen meditatie, gewoon lekker klagen.
Waarschijnlijk doen al die Thaise dat niet omdat ze zo vreselijk in karma geloven en dit natuurlijk niet zo goed is voor je karma. Toch geloof ik er ook in, maar alles maar opkroppen en inslikken. Ik kan het niet. Ik geloof vooral dat als je goed probeert te doen je vaker een bedankje krijgt. Waardoor je positiever gaat denken. En met positiever denken lijken tegen slagen minder erg.
Met Dew ging ik samen op de scooter naar het Noorden van het eiland rijden. Gewoon om op avontuur te gaan. Lekker doelloos om mooie dingen te vinden. Tot we een lekke band hadden. Verder konden we niet meer. Op naar het noorden wordt het rustiger en rustiger qua bevolking. Ik was zo blij dat Dew bij me was, want op het platteland wordt geen Engels gesproken. Een mannetje wees haar de weg naar de dichtstbijzijnde garage en daar ging zij verder op mijn scooter en ik bleef achter. Met Google translate probeerde de familie die aan de weg stond me iets duidelijk te maken. "You can get in the car, and we can bring you to the car maker." Sprak de computer stem uit. Google translate, I love you! Dus zij brachten me naar de plek toe. Het was een uiterst pijnlijke stilte in de auto, met af en toe leuk geglimlach. Maar tot het ongemakkelijke aan toe. Maar wel zo ontzettend lief van ze. Eenmaal bij de garage stapte ik uit en bedankte ze zeer.
"Is this a hobbyplace? There are so many half broken scooters." En dat niet alleen. Aan de kant van de schutting lag een berg met afval. Plastic zakjes, flesjes en andere troep. "Nee dit is de lokale garage. Dat staat op het bordje daar." Het bordje was al half omgereden. Ook sonde als net je auto gemaakt is en je rijdt er meteen een deuk in. "Oh, I'm sorry, in holland they look a little different." Ik schaamde me voor mijn ontwetendheid na al 4 maanden in Thailand, maar deze had ik gewoon even niet zien aankomen. Sommige dingen zijn al zo goed ontwikkeld en andere blijven gewoon achter. Maar ze willen ook niet veranderen hoor. Ik heb ons spreekwoord ook even veranderd. "Wat de boer niet kent dat vreet hij niet. Wat de local niet kent gebruikt hij niet." Even een voorbeeldje: De bezems die ze in ons 5 sterren hotel gebruiken zijn van riet. En niet van stevig materiaal zoals wij die kennen. Die dingen die wij gebruiken werken niet zeggen ze. Nou dat komt omdat de Thaise niet vegen van voren naar achteren, maar omdat ze zwaaien van links naar rechts. Tsja dat gaat niet met zo'n ding van ons.
Toen we boven bij peony's zaten, lekker aan het eten waren en er vals voor ons gezongen werd, maar mooi op de gitaar gespeeld, door de eigenaar. Zei Dew "Eigenlijk houd ik daar wel van als niet je hele dag goed gaat. Dat we het allemaal maar moeten fixen en dat het ons nog lukt ook, maar ook dat er mensen zijn die ons helpen." "Ja, maar dan ben je ook wel in Thailand, daar willen mensen je ook helpen." "Wist je dat hier soms bijna strijd is om wie er het beste is voor anderen. Mensen willen zo uiterst goed zijn." Nog steeds vind ik het ongelofelijk. 1: Dat men zoveel op offert en zo veel moeite kan doen voor een ander. 2: Dat uiteindelijk overal altijd maar een soort van wedstrijd van wordt gemaakt en er altijd maar wordt vergeleken.
"Welcome to Bananabeach! Where they don't sell bananas. I don't like them anyway." Samen met Kong liep ik naar beneden. We legden onze tassen achter bij het vrouwtje dat me nu wel kent. "You get a day off from jw Marriott?" Ik heb dus echt geen idee of ze door heeft dat het een hotelketen is of dat ze denkt dat jw Marriott mijn baas is. "Yes I have a day off." "Coconut?" "Later, later." Wat een gesprekken...
We zwommen naar een rots toe om te kijken of we hem konden beklimmen. Ik wist wel dat niet iedereen in Thailand kon zwemmen, maar als ze kunnen zwemmen is het ook echt op zijn hondjes. "Kong het is echt best ver hoor, weet je zeker dat je niet terug wil?" "No no, I can do it?" "Did you ever have lessons?" "No I teached it myself." Ja dat is te zien ook. Trots hield hij zijn hoofd boven water, maar zijn lichaam vocht om het vooruit te krijgen en niet naar de bodem te zakken . "Kom we gaan over de rotsen aan de zijkant klimmen." Uiteindelijk zijn we niet bij de grote rots gekomen. Het krioelde van de insecten op de kleinere rotsen die samen een pad vormden naar de grote rots. Ik ben echt niet snel ergens vies van. Maar dit was echt ranzig. Het waren er echt duizenden!
We gingen terug naar het strand! "I know what you want. Two coconut!" Zei het oude vrouwtje achter de vrieskist. Ze doet me zo denken aan de aap in de lion king. De manier van praten, maar vooral de manier van lachen. We namen de kokosnoten mee naar de branding en gingen daar zitten. Heel erg slecht idee. De eerste de beste golf kwam zo hard aan dat mijn kokosnoot vol stroomde met zout water.
"You're almost gone Floor. I'm never going to see you again. I'll miss you." "No ofcourse not. We will see each other. Or wait, what am I saying... I guess you're right." Van Dew denk ik dat ik haar nog wel ga zien. Zij heeft ambitie, power en dromen naar meer. Maar Kong vindt het wel prima, komt ook niet uit een rijk gezin en zegt wel dat hij Nederland wil zien, maar hij heeft geen idee van wat daar allemaal zijn kan. De extreme luxe waarin wij leven. Dat grote verschil tussen zijn huis waar de gordijnen al van het plafond af vallen en dan mijn prachtige kamer met een plafond van 3 meter hoog en dat is een studentenhuis...
We gingen bomen planten met weeskinderen en met kinderen van een gewone lokale school. En alleen daar in zit al zo'n groot verschil. Het verschil tussen 1 kind op 1 ouder of tien kinderen op 1 toezicht houdend persoon wie ze opvoed. De weesjes zijn verlegen maar gretig, weten niet dat ze dankjewel moeten zeggen en de kinderen van de lokale school doen bijna onderdanig tegenover mij en mijn collega's. De weesjes zijn allemaal super slank terwijl er nog wel een paar vette kinderen rondlopen tussen het klasje van de lokale school.
Toch, van beide partijen maakten de kinderen zoveel plezier. Met blote voeten in de dikke blubber spelend, door het water rennen en lekker vies worden. Het was zo mooi om te zien dat ze onderling ook zoveel lachten. Na het planten gingen we lunchen en doneerden we het eten dat we samen met het hotel en onze gasten hadden opgehaald. Dat is toch een mooie kerst gedachte!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
