Ik snap er niks van!

Een hele verhuizing is gaande. Van het ene hotel naar het andere hotel wordt er met meerdere buggy's (een soort golfcarren) een fiets verplaatst, een lamp, een wijn collectie, de juiste verzorgingsproducten voor de mens en zo ging het nog wel even verder. "Jezus, where do these people come from? They really do see the hotel as their second home and expect us to take care of everything. Idiots." "They are Dutch Floor." Al de zoveelste keer dat ik stomme opmerking maak over een gast tegen een van m'n collega's en dat het Nederlanders blijken te zijn. Zo langzamerhand denk ik echt dat ze denken dat ik ons volk haat. Nu moet ik wel zeggen dat het slag Nederlanders dat het zich hier kan permitteren wel een ander soort Nederlander is dan hoe ik m ken. Daarbij blijven deze gasten hier langer dan ik. Ze blijven 2,5 maand. Dan ben ik gewoon al weg. 2,5 maand leven in een resort... Dan word je gewoon deel van het meubilair van het hotel. Zoals we voor het hotel de greeter hebben die elke gast groet met een lach, een gebaar maakt met zijn hand naar zijn hoofd en hem er weer een stukje vanaf haalt. Zo'n gebaar als Willem Alexander maakt. Daarbij maakt hij ook nog een tikje door de ijzertjes op zijn schoenen die tegen elkaar aanketsen. Zo'n persoon word je als je zo lang in het hotel blijft zitten. De gast die altijd maar in de lobbybar aan z'n biertje zit te sippen of de gast die altijd maar in het restaurant zit te kijken naar hoe andere families zitten te eten en het leuk hebben met elkaar. Jaloers makende blikken die aan hen vuil gemaakt worden. Misschien is dit wel anders hoor, maar dit stel ik me dan voor. Wat in ieder geval wel duidelijk is, is dat dit mijn gast wordt.

Maar dit is niet het enige ongelofelijke dat gebeurd in het hotel, want de nieuwste Ferrari, nog niet in de verkoop werd tentoongesteld in ons hotel. Dat was al een hoop gezweet voor de organisatoren. Allereerst al moest hij door de deur van de conferentiezaal gereden worden. Het zou moeten passen, dat hadden ze zo uitgemeten, maar dan moest de Ferrari er wel precies recht voorstaan en dat was niet mogelijk met de bocht die hij daarvoor al moest maken. Na een aantal minuten bleek het gelukkig toch mogelijk hem half schuin door de deur heen te rijden, maar toen moest hij nog in zijn achteruit het podium opgereden worden. Helaas was de helling te stijl en had de auto niet genoeg power... Nee, sorry was leuk geweest, maar er was een ander probleem. De onderkant van de auto was zo laag dat hij de grond raakte als hij achteruit de helling op zou gaan. De helling moest dus langer gemaakt worden en minder stijl. Voor mij dus al een reden om die prachtige auto niet te kopen. Hij was stoer, klonk lekker, had kracht en kon je beste maatje zijn. Maar hij was niet praktisch. Net als een man. Oja en hij was blauw. Prins Bernard zal zich ook wel omdraaien in zijn graf als hij opeens zijn kleur groen bleek te zijn.
De Ferrari was nog maar een uur tentoongesteld en een gast reed er mee weg. Handje contantje afgerekend. Dit is echt een impuls aankoop, want er was geen aankondiging dat de Ferrari in ons hotel zou worden tentoongesteld. We hebben het onze gasten niet laten weten en wat ik ook niet snap is dat je zoveel geld op je betaalrekening hebt staan. Of gewoon op zak hebt.
Ook al weet ik dat ik met de top rijkste mensen van de wereld werk, soms heb ik het gewoon niet zo door. Zijn ze allemaal nog steeds vrij normaal en gewoon geïnteresseerd ook in mij. Maar af en toe word je er gewoon aan herinnerd.
En het is zo gek dat je hier juist zulke grote verschillen ziet.
Een vriend van mij die moet uitzoeken waar hij zijn eten vandaan haalt, want eigenlijk komt hij deze maand 2000 bath te kort. 50€ is dat. Ik bood hem aan om het van me te lenen omdat ik weet dat hij het toch niet zou accepteren als ik het hem gewoon zou geven. "Nee Floor, dat hoeft echt niet! Ik vind wel een manier om het ergens vandaan te toveren." Het idee dat je gewoon net niet genoeg hebt, het idee dat je moet letten op wat je eet. Even een paar weken alleen maar rijst met groenten in plaats van met een beetje vlees erbij. Ik vind het naar om te zien dat er op jonge leeftijd al geldzorgen zijn, maar ik vind het ook zo mooi hoe gelukkig ze hier zijn met weinig. Hoe blij ze zijn dat ze geliefd zijn en lief hebben. Een dak boven hun hoofd hebben en genoeg te eten. Een baan hebben met mogelijkheden om door te groeien. Maar toch, het is niet eerlijk hoe ze hier de Europeanen behandelen. Ik kan niet zeggen dat ik zo gelukkig ben doordat ik meer geld heb, maar ik kan wel zeggen dat ik zo blij ben dat ik deze herinnering kan maken en me zo gelukkig kan voelen door geld. Dat ik deze herinnering op kan schrijven en uit kan printen. Dat ik dat niet op een blank velletje wil doen, maar op een velletje papier met een bloemetjes patroon, omdat ik het geluk dat ik nu voel een extra dementie wil geven en laat dat nou net het verschil zijn, het oneerlijke verschil... Dat ik mijn herinnering een extra kleurtje kan geven met 0,50 cent extra voor een gekleurd blaadje en zij hun herinnering zouden moeten printen op een blank velletje. Geld maakt net dat kleine beetje extra. Niet het gevoel dat je nu voelt, dat kan geld niet maken, maar net die extra stap die boven het eigenlijke geluk gaat.
Samen met Kong stapten we op de scooter, opzoek naar een uitkijkpunt hier in Phuket. Hoe het heet? Breek me de bek niet open. Ik denk dat er nog nooit een trainee in Thailand is geweest die zo weinig Thais geleerd heeft als ik. Ik begrijp er ook oprecht niks van. Het is een taal met tonen. Je kan het vergelijken met muziek. Je zingt het met een hoge C of met een lage C. De godsganselijke dag zijn ze aan het zingen en gaat het van hoog naar laag. Waarschijnlijk dat het daarom ook zo vreselijk klinkt. Het is gewoon vals.
Maar goed ik heb de naam van de plek dus niet onthouden, maar dat maakt ook niet uit want we zijn toch nooit aangekomen. Uiteindelijk zijn we maar op een strand neergeploft. Het water was zo mooi van kleur. Lichtblauw en een beetje oranje. Het was een bewolkte dag, maar de zon kwam net door de wolken heen. Op het stille water lagen zeilboten. Dicht bij de kust ontstonden enorme golven die prachtig in een krul omsloegen. Aan de linkerkant verschenen eilanden uit het water aan de rechterkant midden in de natuur stond een groot wit resort. "Come Floor, Let's play in the water." "No I don't have my bikini with me." "You don't need a bikini." Oke geen foute dingen gaan denken. Hier zwemt namelijk iedereen met kleren aan. "No I don't have an extra dress with me. And I don't want to get ill." Had uiteindelijk allemaal best gekund, de volgende dag was ik toch ziek.

In plaats van het water in gingen we zitten op het strand. "Zou je daar graag willen zitten?" Vroeg hij, al wijzend naar het witte resort. "Nee, ik vind het super lelijk. Het verpest mijn uitzicht. Het is als een lichtje in het donker. Je blijft er naar kijken, ook al moet ik mijn hoofd er bijna helemaal voor draaien. Eigenlijk wil ik naar de zee kijken, maar het trekt gewoon mijn aandacht. En jij dan? Zou jij er willen zitten?" Hij durfde al geen ja meer te zeggen. "Ik zit liever hier, met het zelfde uitzicht, met zanderige voeten en omringd met mensen, dan dat ik daar zit, alleen in m'n perfect aan gelegde tuintje en het strand niet eens kan voelen." Zei ik
Hij vindt mij anders en soms ook raar. Maar zij denken gewoon anders. "Wat vind je het grootste verschil tussen Nederlanders, of in ieder geval wat je er van gezien hebt, en thaise" "Jullie zijn extraverter en ik denk dat jullie meer ambitie hebben" en dat is waar mijn gedachtegang veranderde, want het is waar. Ik kan me er niet bij neerleggen te bedenken dat ik m'n hele leven dit werk zou moeten blijven doen. Sowieso zou ik niet voor rijke bejaarden in een hotel willen werken, maar ook het idee dat je nooit hoger op zal klimmen. Jezelf kan gaan ontplooien, dat je echt trots bent op jezelf. Leergierigheid en nieuwsgierigheid naar zowel het bedrijf, de mensen om je heen en naar jezelf. Dat ontbreekt bij hen gewoon. Ik weet niet of het komt omdat niemand in hun omgeving het doet. Ik weet wel dat het op school al niet normaal is om je vinger op te steken om een antwoord te geven of om vragen te stellen. Je wordt dan gezien als degene die boven de rest uit wil staan, zichzelf beter voelt dan de anderen. Toch denk ik, ach beetje ego moet toch kunnen. Maar als je dat hier hebt, wordt er over je geroddeld. Niet dat ik het erg vind. Over mij ook de hele tijd, farrang (wat buitenlander betekend) "I heard that." Zeg ik dan. "No no, we were talking about the strange fruit. It's farrang you know." Ach houd toch op. Er staat een fucking ananas voor je neus. Als die niet uit Thailand komt maar uit Chili dan zijn ze hier echt helemaal loco. Maar goed, everything is possible in Thailand.
Maakt me verder ook niks uit, volgens mij vinden ze me toch wel aardig, maar er wordt zoveel geroddeld, ook over de mensen die hun beste vriendinnen zijn. Ik ben er van overtuigd dat roddelen een band schept. Je deelt een soort van geheimen met elkaar en deelt intieme momenten. Maar voor sommigen is het wel heel zwaar. Zoals voor mijn leidinggevende die het gevoel heeft dat ze niet op waarde wordt geschat. Soms zegt ze tegen me: "Zag je dat dan niet, op welke toon hij dat zei en hoe hij daar bij keek?" "Ehm nee." "Ja maar je bent ook nog zo jong." (De vraag was: Do I have to go to the room to lock the safety box or is that your task?) "Nee, het komt doordat het heel indirecte communicatie is, het verschil in toon hoogte of de manier hoe hij met z'n ogen weg keek of zijn lichaamshouding die veranderde. Als iemand dat zo tegen mij zou zeggen is dat in Nederland een gewone vraag, en daar zit dan wel de toon in van kan jij het misschien doen, maar nee is nee en dan doet de ander het gewoon. Daar moet je verder niet bij nadenken en al helemaal niet later nog over in zitten." Zo kunnen cultuurverschillen nog wat van elkaar leren. Ik moet misschien wat sensitiever worden en de verschillen opmerken, zij merkt het op, maar moet het daarna laten gaan.

Toch moet ik verder zeggen dat iedereen hier zo lief is. Mijn beste Thaise vriendinnetje neemt me overal mee naar toe. Verteld me alles over de Thaise cultuur. Over wat ze goed en fout vindt, maar bovenal maken we natuurlijk veel lol. En dan m'n Thaise vriend die nog wat bescheiden blijft, maar die ik overdag uit zijn bed kan rukken om iets leuks te gaan doen. (Hij slaapt overdag, want hij heeft elke nacht nightshift op het werk.) en dan ook nog een veer in de reet van housekeeping manager die vroeg of ik een knuffel wilde toen ik het oprecht even nodig had. Iets dat voor hun echt een beetje ongemakkelijk is, maar deze man, daar heb ik zo veel respect voor!
Zij maken mijn verblijf wel zo aangenaam. Ik ben zo welkom en daar ben ik echt dankbaar voor. Dat is iets waar het hier in Thailand allemaal om draait. Elke dag weer dankbaar zijn voor het gene wat ze hebben. Ik denk dat dat een grote stap is naar een happy culture!