Het einde en een nieuw begin
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
16 September 2015 | Thailand, Phuket
Phuket
Na heel veel vragen en na heel veel uitleg, begin ik eindelijk de computer te begrijpen. Voordat we gaan beginnen met een nieuw halfjaar op school moeten we leerdoelen opstellen zodat we er daarna op kunnen reflecteren. Een van mijn leerdoelen was om systematischer te worden. En hoe valt dat beter te leren dan met een systeem. Alles gaat gewoon stapje voor stapje en als je de stappen volgt, kan je gewoon makkelijk een check in doen. Maar waarom ben ik niet zo? Ik ga het liefst van stap 1 naar stap 5. Vul in de naam en vervolgens met hoeveel gasten ze komen, want stel je voor dat ik anders bij stap 5 aangekomen was en stap 5 opeens zou vergeten en al naar stap 6 zou gaan. Dan kan ik toch beter nu stap 5 doen voordat ik die vergeet?
Na vaker deze gedachtegang gehad te hebben en er uiteindelijk toch achter te komen dat dat in de meeste gevallen niet goed werkt, ben ik systematischer gaan werken. Vergeet ik de stappen niet meer en kom ik erachter dat niet de computer kut is, maar ikzelf.
Desalniettemin, waren mijn collega’s wel zo lief om het met keer op keer opnieuw uit te leggen. Soms zelfs voor de zoveelste keer dat ik het echt allang en allang wist, maar uit beleefdheid liet ik ze uitpraten. Ik weet niet of ze denken dat ik gewoon dom ben, dat ze het zelf niet zo snel begrepen of dat ze het gewoon leuk vinden om uit te leggen. Maar goed, deze periode van uitleg is nu over, want ik ga werken aan de andere kant. In Phuket Beach Club, waar mijn training verder zal gaan. En waar ik 3 oktober echt in dienst ga treden.
Toch ga ik deze collega’s ook missen. Ik ga het missen dat P’Kong zegt dat ik zo ontzettend lekker ruik, dat hij de hele tijd dicht bij me wil staan en vraagt welk luchtje ik op heb gespoten. En ik dan vol trots kan zeggen: Het is musquitospray.
Wat muggen afstoot, trekt mannen aan.
Na mijn werkweek die bestond uit alleen maar regen was ik zo blij dat ik op kon staan met een vrije dag en zonneschijn. Ik liep naar het strand, door een resort naar de zee toe. Waarom ga ik door een resort? Simpel, ik weet geen andere weg en ze denken toch allemaal dat ik de gast ben. Ik haalde een flesje water. “Wat is uw kamer nummer? We kunnen het ook even op de kamer boeken.” “4222, is het mevrouw.” Nee grapje, dat heb ik niet gedaan. Ik wist niet wat de kamertelling was.
Ik maakte een wandeling over het strand in mijn eentje, het water van de zee is warm, maar de zee is te sterk om in te zwemmen. Daarbij is het ook nog eens kwallentijd, dus meer dan pootje baden deed ik niet.
Op de terugweg bedacht ik me ineens dat ik mijn was nog moest doen, want anders kon ik mijn laken niet op mijn bed leggen de volgende dag. Het gaat hier allemaal nog een beetje krakkemikkig. Van alles heb ik 1 of twee. 1 onderlaken, 1 hoeslaken, 2 handdoeken. Gewoon net niet handig. En aangezien ik van mijn was afhankelijk ben van de wasvrouw, moet ik het wel ’s morgens vroeg brengen wil ze het ’s avonds af hebben. Dus ik snelde naar huis, haalde mijn bed af, en bracht mijn was naar de wasvrouw. Dat kost voor 3 kilo was, 180 bath. Kijk het kan goedkoper, maar dan krijg je geen 30% korting op je massage. Alleen… had ik een druk weekend en ben ik dus niet naar de massage geweest. Waist of money…
Iets later kwamen Maud en Mike me ophalen om in Phuket Town naar de Night Market te gaan. Mike reed op mijn scooter, ik zat achterop. Eindelijk aangekomen waren Maud en ik echt in heaven. Hermes portemonee, 2,50€, Chanel geurtje 2€, Michael Kors tas 10€. Wat wil een vrouw nog meer? 1 ding, geen man die mee gaat. Maud en ik gaan nog een keer terug, want we wilden het Mike niet aan doen om tassen te passen en nep geurtjes op te spuiten.
Na heaven gingen we terug naar Indigo Pearl. Maar de terugweg was weer eens bijzonder, zoals hier altijd iets anders gaat dan normaal. We werden natuurlijk aangehouden door de politie. Ik was zo blij dat ik achterop zat. Geen rijbewijs… wat dan?? Nou betalen pannekoek. Maar niet gewoon zo handje contantje, nee we moesten de politie agent volgen. Hij ging voor op zijn motor en reed naar het politiebureau. Maar die vent reed zo hard, als ik net een boete had uitgedeeld zou ik nooit zo hard rijden in de angst dat de beboete hem zou smeren. Deze agent was daar niet bang voor. Hij reed 80 op een drukke weg, ging tussen auto’s en scooters door en het leek wel alsof wij de achtervolging inzetten om hem te pakken te krijgen in plaats van andersom.
Het verkeer kent hier niet echt regels, het enige waar ze je dan ook voor aan houden is op uiterlijk, geen helm is een boete.
Daarna gingen we lekker uit eten en door naar Watsbar, waar je tenminste altijd even kan lullen met een of andere vakantieganger of student die hier een bijbaantje aan het vervullen is. Soms is het gewoon even lekker om te kletsen met iemand die er hetzelfde uitziet als jij. Voor het eerst in mijn leven ben ik de outsider, ben ik echt helemaal anders. Niet dat ik het vervelend vind, iedereen is aardig, maar ze begrijpen me gewoon niet helemaal. Het is voor het eerst in mijn leven dat mensen niet om mijn grappen lachen en dat ik niet mee kan lachen om hun grappen. Dat ik let op wat ik vertel en dat ik verbaast ben over wat zij mij vertellen. Het is voor de tweede keer in mijn leven dat ik leer hoe anders je kan denken en hoe goed elke denk wijze eigenlijk is. Maar toch is het fijn als je zo af en toe even met mensen bent die wel om je grappen lachen en waarbij je helemaal niet hoeft na te denken of je iets wel of niet kan zeggen, en mensen die gewoon eens ja zeggen als je iets van je mening vertelt.
Daarom bleef ik maar een nachtje logeren.
De volgende ochtend was het pedicure tijd. Heerlijk dat gefriemel aan mijn tenen. Die Thaise mensen praten ondertussen met elkaar. “Oh wat heeft zij een harige benen zeg.” “En moet je die gekke tenen zien.” “Ziet er toch niet uit schat.” Oke, zo praatten ze hopelijk niet, dit vulden Maud en ik voor ze in, maar het had wel gekund.
Na de pedicure was het tijd om de nagellak er langzaam aan al af te laten slijten. We gingen naar het mooiste strand dat ik tot nu toe gezien heb. Paradise on earth. Zulk blauw water, zo’n schoon strand, de mooist gekleurde bomen die ik ooit heb gezien. De zon die schittert op de golven alsof duizenden diamanten uit het water doen stijgen. En dan de grove rotsen die zo mooi in contrast afsteken aan de kust.
Het uitzicht is gewoon een gedicht als ik het zo vertel. Maar zo voelde het van binnen ook. Een gedicht moet je van binnen iets laten voelen, en dat deed dit landschap ook.
Na heel veel vragen en na heel veel uitleg, begin ik eindelijk de computer te begrijpen. Voordat we gaan beginnen met een nieuw halfjaar op school moeten we leerdoelen opstellen zodat we er daarna op kunnen reflecteren. Een van mijn leerdoelen was om systematischer te worden. En hoe valt dat beter te leren dan met een systeem. Alles gaat gewoon stapje voor stapje en als je de stappen volgt, kan je gewoon makkelijk een check in doen. Maar waarom ben ik niet zo? Ik ga het liefst van stap 1 naar stap 5. Vul in de naam en vervolgens met hoeveel gasten ze komen, want stel je voor dat ik anders bij stap 5 aangekomen was en stap 5 opeens zou vergeten en al naar stap 6 zou gaan. Dan kan ik toch beter nu stap 5 doen voordat ik die vergeet?
Na vaker deze gedachtegang gehad te hebben en er uiteindelijk toch achter te komen dat dat in de meeste gevallen niet goed werkt, ben ik systematischer gaan werken. Vergeet ik de stappen niet meer en kom ik erachter dat niet de computer kut is, maar ikzelf.
Desalniettemin, waren mijn collega’s wel zo lief om het met keer op keer opnieuw uit te leggen. Soms zelfs voor de zoveelste keer dat ik het echt allang en allang wist, maar uit beleefdheid liet ik ze uitpraten. Ik weet niet of ze denken dat ik gewoon dom ben, dat ze het zelf niet zo snel begrepen of dat ze het gewoon leuk vinden om uit te leggen. Maar goed, deze periode van uitleg is nu over, want ik ga werken aan de andere kant. In Phuket Beach Club, waar mijn training verder zal gaan. En waar ik 3 oktober echt in dienst ga treden.
Toch ga ik deze collega’s ook missen. Ik ga het missen dat P’Kong zegt dat ik zo ontzettend lekker ruik, dat hij de hele tijd dicht bij me wil staan en vraagt welk luchtje ik op heb gespoten. En ik dan vol trots kan zeggen: Het is musquitospray.
Wat muggen afstoot, trekt mannen aan.
Na mijn werkweek die bestond uit alleen maar regen was ik zo blij dat ik op kon staan met een vrije dag en zonneschijn. Ik liep naar het strand, door een resort naar de zee toe. Waarom ga ik door een resort? Simpel, ik weet geen andere weg en ze denken toch allemaal dat ik de gast ben. Ik haalde een flesje water. “Wat is uw kamer nummer? We kunnen het ook even op de kamer boeken.” “4222, is het mevrouw.” Nee grapje, dat heb ik niet gedaan. Ik wist niet wat de kamertelling was.
Ik maakte een wandeling over het strand in mijn eentje, het water van de zee is warm, maar de zee is te sterk om in te zwemmen. Daarbij is het ook nog eens kwallentijd, dus meer dan pootje baden deed ik niet.
Op de terugweg bedacht ik me ineens dat ik mijn was nog moest doen, want anders kon ik mijn laken niet op mijn bed leggen de volgende dag. Het gaat hier allemaal nog een beetje krakkemikkig. Van alles heb ik 1 of twee. 1 onderlaken, 1 hoeslaken, 2 handdoeken. Gewoon net niet handig. En aangezien ik van mijn was afhankelijk ben van de wasvrouw, moet ik het wel ’s morgens vroeg brengen wil ze het ’s avonds af hebben. Dus ik snelde naar huis, haalde mijn bed af, en bracht mijn was naar de wasvrouw. Dat kost voor 3 kilo was, 180 bath. Kijk het kan goedkoper, maar dan krijg je geen 30% korting op je massage. Alleen… had ik een druk weekend en ben ik dus niet naar de massage geweest. Waist of money…
Iets later kwamen Maud en Mike me ophalen om in Phuket Town naar de Night Market te gaan. Mike reed op mijn scooter, ik zat achterop. Eindelijk aangekomen waren Maud en ik echt in heaven. Hermes portemonee, 2,50€, Chanel geurtje 2€, Michael Kors tas 10€. Wat wil een vrouw nog meer? 1 ding, geen man die mee gaat. Maud en ik gaan nog een keer terug, want we wilden het Mike niet aan doen om tassen te passen en nep geurtjes op te spuiten.
Na heaven gingen we terug naar Indigo Pearl. Maar de terugweg was weer eens bijzonder, zoals hier altijd iets anders gaat dan normaal. We werden natuurlijk aangehouden door de politie. Ik was zo blij dat ik achterop zat. Geen rijbewijs… wat dan?? Nou betalen pannekoek. Maar niet gewoon zo handje contantje, nee we moesten de politie agent volgen. Hij ging voor op zijn motor en reed naar het politiebureau. Maar die vent reed zo hard, als ik net een boete had uitgedeeld zou ik nooit zo hard rijden in de angst dat de beboete hem zou smeren. Deze agent was daar niet bang voor. Hij reed 80 op een drukke weg, ging tussen auto’s en scooters door en het leek wel alsof wij de achtervolging inzetten om hem te pakken te krijgen in plaats van andersom.
Het verkeer kent hier niet echt regels, het enige waar ze je dan ook voor aan houden is op uiterlijk, geen helm is een boete.
Daarna gingen we lekker uit eten en door naar Watsbar, waar je tenminste altijd even kan lullen met een of andere vakantieganger of student die hier een bijbaantje aan het vervullen is. Soms is het gewoon even lekker om te kletsen met iemand die er hetzelfde uitziet als jij. Voor het eerst in mijn leven ben ik de outsider, ben ik echt helemaal anders. Niet dat ik het vervelend vind, iedereen is aardig, maar ze begrijpen me gewoon niet helemaal. Het is voor het eerst in mijn leven dat mensen niet om mijn grappen lachen en dat ik niet mee kan lachen om hun grappen. Dat ik let op wat ik vertel en dat ik verbaast ben over wat zij mij vertellen. Het is voor de tweede keer in mijn leven dat ik leer hoe anders je kan denken en hoe goed elke denk wijze eigenlijk is. Maar toch is het fijn als je zo af en toe even met mensen bent die wel om je grappen lachen en waarbij je helemaal niet hoeft na te denken of je iets wel of niet kan zeggen, en mensen die gewoon eens ja zeggen als je iets van je mening vertelt.
Daarom bleef ik maar een nachtje logeren.
De volgende ochtend was het pedicure tijd. Heerlijk dat gefriemel aan mijn tenen. Die Thaise mensen praten ondertussen met elkaar. “Oh wat heeft zij een harige benen zeg.” “En moet je die gekke tenen zien.” “Ziet er toch niet uit schat.” Oke, zo praatten ze hopelijk niet, dit vulden Maud en ik voor ze in, maar het had wel gekund.
Na de pedicure was het tijd om de nagellak er langzaam aan al af te laten slijten. We gingen naar het mooiste strand dat ik tot nu toe gezien heb. Paradise on earth. Zulk blauw water, zo’n schoon strand, de mooist gekleurde bomen die ik ooit heb gezien. De zon die schittert op de golven alsof duizenden diamanten uit het water doen stijgen. En dan de grove rotsen die zo mooi in contrast afsteken aan de kust.
Het uitzicht is gewoon een gedicht als ik het zo vertel. Maar zo voelde het van binnen ook. Een gedicht moet je van binnen iets laten voelen, en dat deed dit landschap ook.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
