Geland

Het is als een eeuwige horizon. Heel lang zie je geen land in zicht. En dan ineens wordt de boot het land al opgevaren. Zit je vast en kan je niet meer terug de zee in.
Zo voelt het nu een beetje land in zicht of Nouja, Nederland in zicht. Ik probeer te slapen in het vliegtuig maar ik denk alleen maar aan de dingen die komen gaan en zijn geweest. Ik hoor een kind huilen. De hele nacht al verwerk ik dat gejank in mijn dromen, maar nu kan ik echt niet meer slapen.
Ik denk terug aan de leuke afscheidsmomenten die ik heb gehad.

Mijn farewellparty, die een beetje anders liep dan gepland. Op het moment is het sunny season in Thailand. Maar dat was even niet te merken. Een regenval, zo heftig dat alles was overstroomt. Ik zat in de auto met mijn manager die me zou brengen naar een bier drink café. Ik wilde dat graag. Ik wilde dat mijn Thaise collega's eens lekkere Nederlandse biertjes konden proeven.
Het water kwam tot zeker boven de bumper van de auto en dus moesten we zachtjes verder zwemmen. 1,5 uur later dan gepland kwamen wij aan en al onze collega's zaten al heerlijk te happen en snaaien maar vooral lekker te sappen. "Floor where have you been?" "Ja jongen we zaten vast in het verkeer, sorry." "Waar is je manager?" Typisch Thais dit. Ze wilde niet mee komen omdat ze het gevoel had dat ze een fout gemaakt had. De fout dat ik te laat was op m'n eigen farewellparty en zij had het gevoel dat dat door haar kwam. Zij zou mij immers brengen en zij had mij in de file gereden. Dit is haar gedachtengang. Dat is natuurlijk helemaal niet haar schuld en het maakte me bijna pissig dat ze zo volhardend was dat ze niet mee wilde komen. Uiteindelijk kon ook niemand haar reactie echt begrijpen. Dat je zo sterk het gevoel kan hebben dat je de fout gemaakt hebt (Ik zou er niet eens op komen dat het mijn schuld zou zijn en als ik een fout zou hebben gemaakt zou me dat al helemaal niet weerhouden van een feestje), maar toen het eenmaal benoemd was, zeiden mijn Thaise collega's ook dat ze niet meer zou komen. Maar toch, het laatste half uurtje zag ik haar buiten en ik liep naar haar toe en zei "Ik heb een biertje voor je besteld. Een donkere Leffe. Zo een die jij lekker vindt." En ze kwam mee naar binnen. We hebben zo gelachen en zo veel gekletst. Het was zo'n leuke avond, voor mij echt een goede afsluiter van mijn werk.
Als het werk dan echt lekker is afgesloten kan de vakantie beginnen. Rustig ontbijten in het zonnetje met een goede kop cappuccino erbij en uitzicht op zee. Ik zie de zeilbootjes drijven en dat is dan het begin van de laatste dag Phuket. We leefden als bewoners van "the upper east side, Manhattan". We kregen een vijf sterren massagebehandeling in een echte spa. Helemaal voor niks noppes, terwijl echte gasten daar over de 100€ voor betalen per behandeling. Dat is de reden dat je moet beginnen met netwerken. Met goede contacten kan je je eigen leven gewoon net wat aangenamer maken. Gratis spullen, gratis treatments, helemaal leuk, helemaal lekker. Vervolgens plonsden we in een luxe zwembad en toen, anticlimax, namen we een pedicure bij een lokale kapper die echt vreselijk was. Als je deze kapper in Nederland zou zien zou het niet in je hoofd op komen om er binnen te stappen. Hier was het de beste van het dorp. De mensen hier hebben vaak niet 1 beroep, maar meerdere. Zo was de kapper in deze salon zowel kapper, pedicuriste, kokkin en vast ook moeder.
De kapster was bezig met een gast te föhnen toen er buiten een mannetje in uniform graag zijn dagelijkse portie noodles wilde hebben. Ze liep naar buiten, deed haar schort voor, maakte het voor hem met haar blote handen, liep terug met een vies schort en vieze handen en ging verder met het föhnen van het haar. Net dat haar gewassen, dat was dus ook sonde van de moeite, thuis kon ze het weer opnieuw doen.
Desalniettemin kwam er een lief meisje onze voetjes doen. Het voelde echt wel lekker hoor, maar de nagellak waar we uit konden kiezen was wel weer van een kwaliteit waar je u tegen zegt. Nadat mijn tenen droog waren deed ik mijn sokken aan. In de avond toen ik ze uit deed zaten de pluisjes van mijn dik vast aan mijn nagellak. Nu heb ik dus rode nagels met een zwart donsje.
Ons diner hadden we bij peony's met een aantal vrienden.
Ze zeggen wel afscheid nemen bestaat niet, maar het bestaat wel. Ik weet niet of ik ze ooit nog zal zien. Dat was dan ook de reden dat Fabienne en Maud ons even alleen lieten. Ik kreeg een cadeautje van hem. Een boek met 7 hoofdstukken over ons. "Floor can I kiss you?" Zeg dan maar eens nee. Dat was mijn eerste Thai Kiss. Een kus op mijn wang beschaafd en netjes, maar achteraf met een dikke snuif door de neus. Ik weet niet waar die snuif voor is, om iemands geur goed op te nemen of gewoon om adem te halen. Maar dat is wel de typische Thai Kiss.
Ik gaf hem een knuffel en zei hem dat hij moest gaan om het voor hem niet veel moeilijker te maken.
'S morgens vroeg voor vertrek kwam ook Dew nog langs om gedag te zeggen. Ook van haar kreeg ik zo'n mooi briefje.
Het was alle 3 de keren een goed afscheid. Het is goed zo.
Maar dan toch nog die paar dagen Bangkok. Hotello's herenigt. We kwamen aan in het hotel van Johan en Jevon. Misschien heel gemeen, maar we waren zoveel luxe gewend. "Jeetje zeg, dit is wel echt vier sterren." Zei de een. "Wat een pauper hotel" zei de ander. "Wauw wat een luxe!" Zei de niet hotello.
Gelukkig weet iedereen dat het niet om luxe of iets gaat maar om de kwaliteit van het gezelschap. 'S avonds gingen we het dak op naar de helikopter landing plaats van het hotel met prachtig uitzicht over Bangkok. Een 360 graden view over Bangkok vanaf de 23ste verdieping en niemand anders die het kent en niemand anders die er zit. Dat noem ik echt breathtaking. Overal om je heen zag je grote gebouwen met daarop flikkerende rode lichten om de vliegtuigen te waarschuwen. Keek je naar beneden dan zag je voorbij flitsende lichten van de auto's die door de stad heen reden. De grote dikke wolk smog lichtte op door de lichten van de stad en ook al weet je dat het een zeer slechte en onhygiënische verschijning is, het is wel prachtig. In de avond gingen we uit in club route 66. Wat gaaf, maar wat anders. Thaise mensen dansen bijna niet. Dat was ook de reden dat ze allemaal filmpjes van ons maakten toen we even lekker los aan het gaan waren. Maar echt veel ruimte om te dansen is er ook niet in de grote zalen. Alles staat volgebouwd met tafeltjes waar flessen drank op staan en waar mensen in groepjes omheen staan en dronken worden. Maar het aller bizarste vond ik nog wel de live muziek op het toilet. Het is denk ik wel universeel dat vrouwen altijd graag met meerdere naar het toilet gaan, maar om er al helemaal een wc feestje van te maken is deze band wel een goede aanwinst. Sommige meiden bleven er dan ook gerust een uurtje zitten en genieten.
Mijn laatste dag Bangkok was echt top. Boven op naar de skybar van het Banyantree hotel genaamd de Moonbar. Daar zaten we dan te sippen aan onze lycheemartini. Met uitzicht over Bangkok in onze vreselijke kloffies. Bij de Banyantree hebben ze een dresscode, voldoe je daar niet aan dan krijg je kleren van hun. Ik moest ballerina schoentjes aan, want flipflops behoorden niet tot de dresscode. De anderen kregen een rok die leek op de serveerderssloof van het teaching hotel. Lelijk dus.
En dan naar het vliegveld in mijn eentje. Ik ging in de rij staan om in te checken. Aangezien ik al 4 maanden zonder laptop zit lukte het ook niet om een dag van te voren online in te checken. Ik was aan het klungelen met mijn grote rugzak en mijn grote koffer. Mijn koffer viel bijna om en het ging even allemaal niet zo soepel. "Where are you going to?" Vroeg een leuke Canadese jongen. "To Amsterdam" "Oh than you're in the wrong line." Ik dacht echt dit meen je niet. Weet je hoeveel moeite het me kostte om hier te komen. Hij hielp me om te zoeken naar de goede rij. Tuurlijk had ik toch gelijk, ik heb altijd gelijk. Eindelijk weer eens bevestiging dat ik gewoon eigenwijs mag zijn, want ik heb het toch vaak bij het goede eind.
Het was 22 u en we hadden nog 4 uur voordat we gingen vliegen. Die vier uur zijn voorbij gevlogen. We hebben non stop gekletst en dat maakte echt dat Thailand een Hello goodbye effect was. Op een vliegveld, nieuwe aankomsten van vriendschappen en kennissen. Vertrekken van het land en een prachtige ervaring.
Joris Lindsen, je mag me interviewen. Ik heb wat te vertellen.