He was a GREAT leader

“Floortje” Hoorde ik roepen. Ik keek een beetje verbaasd om me heen. Ik had nog maar 1 biertje op, dus het kon niet zijn dat ik dingen ging horen die er eigenlijk niet zijn. Er stond maar één jongen in de buurt, dus hij moest wel de gene zijn die mijn naam noemde. “Do you still remember me.” Mijn gezicht sprak boekdelen op dat moment “It’s me, Ricky, the one from Lionshead.” Langzaamaan ging er een lichtje branden. “Oh yeah I know you!” Riep Maud hardop, ze liep naast me, maar had ook geen idee wie het was. “You took the picture of us on Lionshead” Toen hij begon met die zin was het kwartje al gevallen. “Oh yes I remember you and you never answered my e-mail.” Zei ik tegen hem “Yes, sorry it’s been a very hectic week.” Ja ja… Nou goed, maakt verder ook niet uit.
In mijn vorige blog had ik verteld over de stiekeme foto’s die ik maakte van mensen, waar na ik hun e-mailadres vroeg om ze naar hen toe te sturen. Deze jongen was er een van.
We waren op het Kinky summer festival. Het was onze afsluiter voor 2016. Eens heel iets anders om je jaar af te sluiten met een heerlijk zomers festival in plaats van jezelf vol stouwen met eten, te bezatten met champagne en daarna verplicht de kroeg in te gaan, zoals we normaal gesproken in Nederland doen.
Nu kwamen we aan op het terrein in Franschhoek. Het was een festival gelegen in een vallei. Het gaf me het gevoel van zuid Frankrijk zo tussen alle wijnlanden in met een strak blauwe lucht, kleine meertjes en gras dat een beetje aan het verdorren was. Het festival was nog niet begonnen toen we aan kwamen.
Ik kan wel zeggen dat dit weer echte hotello stijl was, althans de manier van regelen, want het festival was dan wel geboekt, maar hoe moesten we er eigenlijk komen? En hoe zouden we weer terug komen? Of zouden we er blijven slapen? Het mag natuurlijk ook niet te veel kosten. Ja en ik ga niet in een tent slapen, de vorige keer was het echt de ergste nacht uit mijn leven. En zo riep iedereen maar wat door elkaar met vragen en eisen aan de nieuwjaarsnacht. Dus hadden we een bus kaart gekocht voor de shuttlebus die ons van Kaapstad naar het festival zou rijden. Het waren de laatste kaarten voor de shuttle bus die er nog te koop waren, en dus moesten we de eerste bus naar het festival toe nemen en die vertrok om 12 uur ’s morgens. Toen we op het festival aan kwamen waren de dj’s nog niet begonnen met draaien, er was eigenlijk nog helemaal geen muziek. Ook het grote publiek was nog niet aanwezig, waardoor wij alle tijd hadden het terrein goed te verkennen en een lekker plekje uit te zoeken om de hele dag te chillen.
Het terrein was op de dagen dat het niet als festival werd gebruikt een trouw locatie. Prachtige plekjes natuur met water, bloemen en kleine doorgangetjes waren er op het terrein, waardoor ik me voor kon stellen dat je er graag zou willen trouwen. Sterker nog, ik zou er wel willen trouwen.
Wij gingen zitten op een plekje bij het meertje waar we konden zwemmen, drankjes konden halen op het eiland dat in het meertje lag en waar je niet alleen zwemmend naar toe kon, maar ook over de steiger naar toe kon lopen.
Eigenlijk vloog de tijd voorbij.
Waarbij we niet alleen met alle hotello’s om gingen, maar ook met de nieuwe mensen die we hier hadden ontmoet. Met de nieuwe mensen van onze campus, met de nieuwe mensen van onze nieuwjaarsborrel en dus ook met de mensen waar ik zo’n leuk plaatje van had geschoten.
We zijn het nieuwe jaar in gegaan zonder vuurwerk, waarschijnlijk als maatregel vanwege de enorme droogte, maar wel met nieuwe vriendschappen.

Elke eerste donderdag van de maand is er “Firsrt Thursday” klinkt best logisch eigenlijk als ik het zo verwoord. Maar het houdt in dat er dan op allerlei plekken in de stad galerijen ’s avonds opengaan om hun nieuwe collectie te showen. Heel erg veel toeristen en Zuid Afrikanen komen daarop af. Het staat tegenwoordig ook niet meer bekend als een evenement voor de kunst liefhebber, het is eerder gewoon een zuip festijn, gezelligheid en een pre-gelegenheid voor het uitgaan. Bij elke galerij kan je, tenminste als je op tijd bent, een welkomst drankje krijgen voor de helft van de normale prijs in de kroegen. Sommige galerijen hebben zelfs een speciale promotie om meer mensen te lokken en dat zijn trucjes als. “Hier alleen bierglazen.” Als je dan een glaasje wijn wil, krijg je dus sowieso de dubbele hoeveelheid van een normaal glas wijn.
Zodoende heb ik Kaapstad nog nooit zo druk gezien. Overal waren mensen op straat. Mensen die in groepjes vrienden van galerij naar galerij slenterden of die van kroeg naar kroeg strolden.
Of je hebt van die mensen zonder mening, die een beetje van beide pakken. Zo iemand die kunst wel leuk vindt, maar die ook wel graag met zijn vrienden in de kroeg hangt. Zo iemand als ik eigenlijk.
Toch maakt zo’n first thursday dat je op plekken komt die je anders nooit zou ontdekken. Helaas gaat op zo’n avond alleen alles wel in een waas. Zo kon ik me de volgende dag ook niet helemaal meer herinneren waar dan die ene hele leuke plek was, waar ik was geweest.
Maar ook sommige leuke plekken die ik me nog wel kon herinneren waren niet meer begaanbaar de dag erna. Zoals de bovenverdieping van de verborgen gin tonic bar. Die is nog verborgener dan de gin tonic bar zelf, omdat hij eigenlijk nooit open is. Of de binnenplaats van dat leuke hostel. Die is normaal gesproken ook alleen open voor de backpackers die in het hostel verblijven, maar op drukke dagen wanneer er veel winst te halen valt, zijn ze open voor bezoekers van buitenaf.
En dan nog Tjing Tjing bar, de naam doet wat goedkoop aan, alsof er even wat gecashed wordt, Tjing Tjing, maar niks is minder waar. Want Tjing Tjing is toch wel mijn nieuwe favoriete spot waar je lekker op het dak een cocktailtje kan drinken in de buitenlucht of juist lekker binnen een drankje kan nuttigen waar een knusse sfeer wordt gecreërd door de dikke houten balken van het geraamte van het dak.
In Kaapstad zijn zo ontzettend veel leuke koffie tentjes, hippe barretjes en innovatieve concepten dat je er dagen je favoriete hobby kan uitoefenen namelijk: van bar naar bar hoppen!
Maar niet alleen dat, we hebben er een nieuwe sport bij gemaakt. Extreme beers! Dat is op de meest toffe plekken in Kaapstad en dan voornamelijk in de extreme natuur (Ja het dankt zijn naam niet aan niets) op moeilijk begaanbare paden of op plekken met een prachtig uitzicht een biertje te drinken.
Echt verliefd in Kaapstad

We stapten op een grote toeristenboot om naar Robbeneiland te varen. Vanaf de kust van Kaapstad kan je Robbeneiland al zien liggen. Het is ongeveer 6,7 km van het vasteland af gelegen. Er is maar 1 gevangene geweest die de overtocht van 6,7 km zwemmend heeft afgelegd en heeft overleefd. De zee is ijskoud, de stroming is sterk, de golven zijn overweldigend, de haaien hongerig en als gevangene ben je verslapt en is het eerder een wanhoopsdaad of zelfmoordpoging dan dat men werkelijk denkt de overkant te kunnen halen.
Toen we na een prachtig boottochtje de overkant hadden bereikt en we eindelijk aan land stapten van Robbeneiland kon ik alleen maar denken waarom wonen hier nog steeds mensen. Het is een kaal en droog eiland. Er staan haast geen bomen, de gebouwen die er staan zijn treurig en er wonen maar 200 mensen op het hele eiland. De meeste mensen die er wonen zijn de mensen die werken voor de Robben Island tours en wonen daar omdat het haast onmogelijk is elke dag met de boot op en neer te gaan. De boottocht duurt zeker 45 minuten, maar gelegen aan de wind, de golven en de stroming kan het wat langer duren. Eenmaal weer veilig aangekomen in de haven van kaapstad zijn de meeste werknemers nog niet thuis. Op het vasteland hebben ze ook nog extra reistijd en al die tijd samen kan best samen komen tot 4 uur reizen per dag. De keus om dan een andere baan te zoeken of om op Robben Island zelf te gaan wonen is beide best groot.
Maar het bizarste is nog dat het grootste aantal van deze bewoners er 20 jaar geleden ook al woonden. Zij woonden daar toen der tijd als gevangenen. Wat heb je dan een ballen als je terug durft te komen. De gene die ons rondleidde door de gevangenis was een ex gevangene die zicht verzette tegen de politiek. Ik vroeg hem wat zijn reden was om terug te komen naar Robben Island. Het hele eiland moet een trauma voor hem geweest zijn en waarom zou je terug keren naar iets dat je een trauma heeft doen opleveren? “It helps me with my healing process.” Waarbij de tranen in mijn ogen schoten. Niks wist ik meer te zeggen. Alleen een stomme “Oké”
De hele rondleiding zaten we met open mond te luisteren naar wat hij te vertellen had. Hoe oneerlijk ze behandeld werden, hoe pakkend hij het kon vertellen, maar toch zo afstandelijk alsof het hem nooit was overkomen.
Hij vertelde hoe ze soms een dag geen eten kregen, als ze niet op tijd waren om zich te wassen die dag. En als ze eten kregen, dat ze geen idee hadden dat ze van de energydrink die ze kregen, ze uiteindelijk onvruchtbaar werden. Want sommigen vonden dat Black people zich eigenlijk niet zouden mogen voortplanten.
Wat een zieke geesten liepen er toen rond op deze wereld en wat een zieke geesten hadden het toen ook nog eens voor het zeggen. Meteen kreeg ik associaties met de tweede wereld oorlog.
Hoe ontzettend je gebrainwashed kan worden. Donkere mensen gingen in de rol van, ik ben minder dan een blank persoon, maar gingen ook in die rol geloven. Terwijl blanken tegenovergesteld gingen handelen. Ik vind het bizar om te zien hoe makkelijk een verandering in ras verschil (als ik het zo mag noemen) in gang gezet kan worden en hoe moeilijk het is om dat weer terug te draaien tot gelijken. Maar ik vind het ook bizar om te bedenken dat als ik in die tijd had geleefd, ik misschien ook zo had gedacht. Ik zou graag willen zeggen dat ik dat nooit zou doen. Maar dat weet ik gewoonweg niet. In die tijd had ik dat misschien normaal gevonden. Ik hoop dat ik dan zo stoer was om buiten het normale straatje te kunnen denken en me ook zo te gedragen. Dat ik niet bang was geweest om tegen de massa in te gaan.
Maar als ik het zo zie, als ik kijk naar bijvoorbeeld Nelson Mandela, wat hij heeft opgeofferd, hoe sterk hij was, wat een groot leider hij was en hoe extreem slim hij was. Dan denk ik dat bijna niemand dat kon. Want werkelijk waar, ik heb er geen woorden voor.
Zelfs na de 18 jaar cel die Nelson Mandela heeft uitgezeten op Robben Island. En dan bedoel ik niet zo’n cel als wij in Nederland kennen met een lekker tv’tje en wat boekjes om te lezen, maar een cel van 6 m2, waarin men vindt: een mat om op te slapen, een kleine deken, een emmer om in te poepen en een tafel met een ijzeren kop om uit te drinken. Buiten dat moesten de gevangenen extreem zwaar werk verrichten en waren er gevangenisbewakers die je straffen omdat je dat kleine lapje stof waar je onder slaapt niet netjes over die slaapmat hebt neergelegd. Heb ik echt extreem veel respect dat je geen wraak wil nemen.
In plaats daarvan, zo vertelde onze gids, werden de gevangenisbewakers en de gevangenen vrienden. De gevangenisbewaarders helpen hen nu op het gebied van financiën en spirituele healing. Ik kan er alleen maar een voorbeeld uit halen. Ik hoop dat ik net zo als de gevangenen zal zijn. Vergevingsgezind en moedig.