Motto voor het Nieuwe Jaar

Je denkt misschien dat je niet interessant bent voor de rest van de wereld, maar daar denk ik heel anders over.
Misschien hebben jullie hier al eens op mijn Facebook gekeken in mijn album “This is Africa” Daar heb ik foto’s opgezet van mensen die niet wisten dat ze gefotografeerd werden. Ik heb er eigenlijk ook helemaal geen toestemming voor gevraagd om die foto’s te maken. Want, hoe groot is de kans van de 7 miljard mensen die hier op onze prachtige aarde leven, dat een van hen, zijn gezicht op mijn facebook voorbij ziet. Zo ongeveer 0%. Daarbij zijn het mooie foto’s, niet provocerend of iets, maar de mensen zijn gewoon afgebeeld zoals ze zijn. Het zijn echte individuen in hun dagelijkse habitat. Soms zijn ze aan het werk, soms zitten ze op hun telefoon, soms gaat het eerder om de kleding die ze dragen die ik opvallend vindt en op de foto wil zetten en soms is het gewoon de persoon zelf die ik er mooi uit vind zien. Mensen worden dus eigenlijk zonder dat ze het weten zeer positief vereeuwigd door mij, gewoon om hoe ze op dat moment zijn. Toch is het eigenlijk niet eerlijk om die foto’s alleen voor mezelf te houden.
Zo begon het dan ook. Samen met Maud wilden we een persoonlijk record verbreken in onze tijd om Lionshead op te klimmen. We begonnen om 7.15 PM met de berg op te marcheren. De zon begon langzaam te zakken en we moesten flink doorstappen wilden we voor zonsondergang boven zijn. De zon gaat onder om 8.02PM, dus we hadden een dikke drie kwartier. Nu moet ik wel eerlijk zijn dat dat record ons niet zo ontzettend veel kon boeien, want van zo’n wandeling moet je wel echt kunnen genieten. Het is zo mooi hoe de wolken als een soort van waterval over de tafelberg heen vallen. Opeens lijkt het alsof de berg een pony krijgt die tot zijn ogen rijkt. Van de andere kant schijnt de zon op de voet van de berg die uitmond in zee en zo het hele dal vrolijk doet verlichten. Het zonlicht bracht een gevoel van geluk met zich mee. Door de warmte die je voelt op je huid die je vervult met zo’n echte zomer vibe. Opeens gaat er een golf van geluk door je lichaam heen op het moment dat je eventjes stil staat bij de pracht en praal van deze aarde.

We zagen de zon verder en verder onder gaan, en nog steeds waren wij niet boven. Er was geen tijd om stil te staan halverwege, genieten doe je maar achteraf, op het moment dat je het verdient hebt.
Het laatste stuk gaven we nog alles om boven te komen zodat we nog op tijd waren om nog een klein momentje mee te krijgen van de rode vuurbal die de lucht oranje en roze deed kleuren.
Net 5 minuten voor zonsondergang waren we boven en gingen we op een steen zitten. Op een steen onder ons zat een stelletje heel verliefd samen naar de zonsondergang te kijken. De jongen zat achter het meisje met zijn armen om haar heen en zijn neus in haar haar. Het was eigenlijk zo’n mooi plaatje dat ik er maar een foto van maakte. Spontane en oprechte foto’s zijn uiteindelijk het mooiste. “Oh Flo, dat is echt een hele mooie foto. Die moet je eigenlijk naar ze toesturen.” Zei Maud en dat vond ik eigenlijk ook. Hun geluksmomentje is vereeuwigd, hoe blij zouden zij wel niet zijn met zo’n mooi plaatje? Ik wilde hun moment niet verstoren dus toen ze opstonden vroeg ik hun e-mail adres pas.
De volgende dag kreeg ik terug: “Thank you so much. That was very kind!”
Van een groepje andere mensen dat samen op een grote rots zat te picknicken vroeg ik ook of ik de foto naar ze toe zou sturen. Meteen werden we uitgenodigd met hen mee te picknicken. Zo merk je wel dat het zo’n wisselwerking is. Karma is geen onzin, zo zit het leven gewoon in elkaar.

Hij was ‘s morgens om 7 uur al bij de begrafenis geweest, kwam naar werk en wilde eigenlijk weer terug naar de begrafenis en nam ons daarom maar gewoon mee. Onze directeur wil ons graag alles bij brengen van zijn cultuur en daar hoort alles bij, van trouwen tot aan doodgaan en dus ook een begrafenis. Hij nam ons mee naar de township Nyanga waar de grootste begraafplaats is die ik ooit heb gezien de begraafplaats was een grote uitgestrekte vlakte. Geen bomen, geen schaduw punten, eigenlijk een stukje droevige boel. In Nederland heb je wel dat het er mooi onderhouden uitziet, met wat natuur om het toch een beetje gezellig te maken of om in ieder geval een mooi plekje te hebben voor de dierbaren om naar terug te keren. Hier is daar voor heel veel mensen gewoon geen geld voor en waarschijnlijk ziet het er daarom niet zo mooi uit.
Een begrafenis duurt een hele dag. Het begint om 7 uur ‘s ochtends en duurt tot ongeveer 3 uur in de middag. Waarbij het ochtendritueel begint met een rouw periode en wordt vervolgd met het zingen van liederen en eten op een plek die waardevol was voor de overledene. Daarna wordt de dode naar de begraafplaats gebracht en gaat alle visite (Dat klinkt wel erg positief) mee naar de plek waar de dode wordt begraven.
Op het moment dat de kist uit de auto kwam begon iedereen een lied te zingen. Het klonk droevig, maar wel harmonieus. Ik denk dat ze zwaar was. Normaal gesproken wordt een kist gedragen met ongeveer 6 man. Hier waren er zeker 10 man bezig de kist vast te houden met vertrokken gezichtjes. Ze waggelden een beetje als pinguïns met het grote gevaarte. De kist was groot en breed en leek gemaakt van massief hout. Ze liepen over een rode loper die geplaatst was over andere graven, omdat er geen pad tussen de graven was waar ze overheen konden lopen naar de plek waar de vrouw uiteindelijk zou komen te liggen. Over het graf waren feestelijke tenten geplaatst en ook een grote geluidsinstallatie was geïnstalleerd zodat er begeleidende muziek was die de gezongen liederen ondersteunde. Rond het middaguur is de rouwperiode over en begint het feesten. Alles wordt gedaan me respect er wordt niet gedanst op de begraafplaats, maar de setting voor een fantastisch feest was er wel aanwezig. De muziek ging aan en samen werd er gezongen. Droevig, maar er kwam zoveel power vanaf. Al die mensen samen die hetzelfde zingen en ook om dezelfde reden. Dat voelde als een echte gemeenschap. Het leed dat met zijn allen gedragen wordt verzacht de pijn.
Daar stonden we dan als blanke pottenkijkers tussen een zwarte menigte. Gelukkig bleven we maar kort, maar het was wel heel interessant om het een keer gezien te hebben en daardoor ook hun rituelen beter te begrijpen.

Langzaam aan vinden de afrikanen dat er meer integratie komt na de apartheid. Gedurende de apartheid werd iedereen die er hetzelfde uitzag in boxjes geplaatst. Zo kreeg je white, coloured en black people. En ook aan elk boxje werden bepaalde kenmerken toegeëigend. Nog steeds denken mensen van alle blanke dat ze rijk zijn. En nog steeds denken veel mensen over de black people dat ze extravert en opdringerig zijn. Door het plaatsen in boxjes gaat de generalisering door. En wordt het moeilijker om eruit te stappen als zijnde, wij zijn 1 nationaliteit, 1 land, 1 volk, wij zijn Zuid Afrikanen en samen zijn wij trots! Door het plaatsen in hokjes wat vroeger is gebeurd en hoe de mensen nu nog steeds leven, zijn er onder de Zuid Afrikaanse cultuur heel veel kleine sub-culturen gekomen, waardoor er weinig al overkoepelende gewoontes en rituelen zijn wanneer het neer komt op kleine dingen. Niet zoals geloof en nationale feestdagen, maar meer de specifieke onderdelen van de manier van leven.
Het plaatsen in box’en gebeurde toen tijdens de apartheid speciale woon plekken gemaakt. Zo waren er, of excuus zijn er, townships voor de coloured en townships voor de black people. In het centrum woonden haast geen gekleurde mensen meer, want die werden in aparte townships geplaatst. Nu is de apartheid afgeschaft, maar nog steeds wonen de mensen in gescheiden townships. Het is makkelijker om in de box te zitten dan om ‘Out of the box’ te denken en al helemaal om eruit te stappen. Ook het gevoel van eigenwaarde wordt laag in zo’n township en waarom zou jij uit al die honderden duizenden mensen wel het verschil kunnen maken. Dat kan natuurlijk ook niet, zoiets moet gezamenlijk, maar hoe krijg je zo’n beweging in stand. Nu hedendaags zie je studenten vechten voor hun Afrikaanse roots en niet de Europese geschiedenis die ze altijd maar te horen krijgen. Dit zijn studenten met educatie, in een kleine community, die makkelijk met elkaar een opstandje kunnen uitvoeren. Zij zijn de Zuid Afrikaanse toekomst en er wordt naar ze geluisterd. Ik heb erg veel bewondering voor deze studenten die het durven, willen en kunnen!
De invloeden van buitenaf werken aan de ene kant mee om mensen uit de boxen te halen. Zo komt door toerisme een relatie met een blanke en een donker persoon vaker voor. Ook al zijn er nog steeds veel mensen die vinden dat het niet hoort. Dat is niet omdat men zich nog aan de regels van apartheid hecht. Nee het is echt omdat het van nature uit niet zou kunnen, dat het vanuit het dierlijk instinkt al onnatuurlijk zou zijn. Vaak wordt dan het voorbeeld van de schaapjes erbij gehaald. In een groot grasveld met schapen zijn een aantal witte schaapjes en een aantal donkere schaapjes. Alle witte schaapjes zullen dan in een gezellig groepje bij elkaar gaan staan en alle donkere schaapjes zullen dat ook doen. De kans dat twee schapen uit de witte groep samen een lammetje krijgen is daar ook groter dan dat een wit schaap en een donker schaap samen een lammetje zouden krijgen. Maar ervaren dieren ook zoiets als echte liefde?
Is dat niet de reden waarom wij als mensen uit een doos kunnen springen als verassing en een verandering in gang kunnen zetten.
Net zoals vandaag, het is oud en nieuw. Iedereen heeft goede voornemens en zet deze na het vuurwerk spektakel in. Na 12 uur gaan er duizenden mensen proberen te stoppen met roken. Na 12 uur gaan horders mensen stoppen met het eten van de oliebollen en beginnen met diëten. Na 12 uur gaan zowat alle studenten beginnen hun agenda in te delen en de uren die ze moeten studeren inplannen net zoals hun pauzes.
Waarom niet na 12 uur niet je persoonlijke goede voornemens in luiden, maar een motto voor jezelf stellen. Een motto waar je naar wil gaan leven. Niet iets waardoor je een doel zal gaan behalen zoals men heeft met goede voornemens, maar waardoor je een beter leven zou lijden. Een beter leven met jezelf en met anderen.
Een motto zoals “respect 4 all” zoals vroeger op de polsbandjes stond.
Gewoon een motto waar iedereen iets aan heeft in plaats van een persoonlijk doel wat meestal al is vergeten voor Blue Monday.
Ik heb mijn motto’s voor 2017 opgeschreven en in een medaillon gestopt. Ik zal ze heel 2017 met me meedragen en er naar leven.
To show others we have a beautiful world and a wonderful life, so let’s share and spread that feeling!