It's all about FOCHA
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
27 November 2016 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Parisfleur Kaapstad, Zuid Afrika
Voordat ik ga beginnen met praten over de vlucht en de eerste belevenissen, wil ik eerst een eerste indruk geven. De eerste gedachten die in je opkomen op het moment dat je aankomt en dat je door de taxichauffeur naar je nieuwe thuis wordt gebracht.
- Door het raampje van het vliegveld
Zo, het is bewolkt zeg en het lijkt eigenlijk alsof er een hele tijd droogte is geweest en dat terwijl ze net uit de winterperiode komen. Hoe is die winterperiode hier in Kaapstad dan? Ik kreeg van te voren telkens e-mails die eindigden met Kind regards from a freezing Capetown. Nou ja, kou heeft natuurlijk niks te maken met regen. Alleen in Nederland gaan deze twee gepaard.
De droge warme kleuren van het landschap staken prachtig af tegen de koele blauwe tinten van de bergen in de verte.
- Op het vliegveld
Keurig gebouw, strak en goed geordend, mooie verlichting. Nogal iets anders dan al die TL verlichting die ik gewend was uit Thailand.
Bij de paspoort controle zat een donkere vrouw. Ze zei het liefste niks. Ze antwoorde alleen op de vragen die ik stelde in plaats van dat ze me door aanwijzingen te geven door het proces heen begeleidde en me welkom heette in Kaapstad. Verder gaf ze me bevelen. “Hand op de plaat!” er gebeurde niks “Druk!” “Duimen”
Blijkbaar was het proces daarna klaar, maar in plaats van dat ze me gedag zei of überhaupt iets zei van “Dat was het dan, je kan doorlopen.” Zei ze niks. Ik snap wel dat ze een beetje chagrijnig was. Ze liep namelijk even later het hokje uit met haar lunchpakketje. Ze had natuurlijk een hongerklop.
We werden opgehaald door een hele aardige taxichauffeur. Hij begeleidde ons naar de taxi.
- Onderweg naar thuis
Alles tranquilo toch? Dat is toch “Het motto” van de Zuid Afrikanen? Gewoon 80 km per uur rijden op de snelweg. Hard zat.
Op de digitale verkeersborden was ook niks anders te lezen dan de tekst “Lower your speed. Save lives!” Het rijgedrag van de taxi chauffeur had twee opties, of deze tekst werd zeer serieus genomen, of er werd altijd al erg zacht gereden.
Bij ons nieuwe thuis
Een hele aardige kleine man hielp ons verder. Hij bracht ons naar de juiste gang en gaf ons onze sleutels. Wij wonen op de roze verdieping. Een groot geluk voor de vrouwen, een kleine pech voor Joost en Martijn. De kamers zijn keurig. Voorzien van alles wat we nodig hebben en ze waren schoon toen we aankwamen.
Kortom, eerste indruk vinkje bij geslaagd.
Kom op jongens! Aan de werruk!
We liepen naar binnen bij een heel groot ziekenhuis. Het was zonnig en het ziekenhuis zag er daardoor van de buitenkant best wel gezellig uit. Het was geschilderd in de kleur van perziken en het zag er heel modern en goed verzorgd uit.
Dat bleek ook zo te zijn. Het is een academisch ziekenhuis. We liepen naar binnen en kregen een rondleiding door het ziekenhuis en een uitleg over de organisatie waar we voor gaan werken.
FOCHA is een organisatie verbonden aan het ziekenhuis, maar is geheel zelfvoorzienend. Ze hebben sponsoren, en vrijwillige donaties. En een hele groep van vrijwilligers die ze helpen met het werk wat ze doen.
“Hello Everyone, my name is Emmy and I will tell you everything about FOCHA and the hospital.” Ze nam ons mee naar alle afdelingen. Het ziekenhuis bestond uit 5 verdiepingen en elke verdieping weer uit twee gangen met slaapzalen. Op elke verdieping hadden we heel lang de tijd om alles te bekijken, want in elke gang vond Emmy wel iemand waar ze even mee moest kletsen. Geeft verder ook niet, want zo wordt je tenminste meteen in de Afrikaanse cultuur gegooid. Aan het einde van de rondleiding kwamen we in haar kantoortje. Ze ging zitten op een grote comfortabele bureaustoel. “I am tired guys! I need to take a rest.” We zijn ongeveer 1,5 uur bezig geweest met de rondleiding en we hebben haast niets gedaan behalve een beetje rond gekeken. Toch snap ik het wel. Ze moet denk ik zeker twee koffers meer mee slepen dan ik elke dag hoef te doen. Dat is ook wel vermoeiend. 2 volle koffers aan junkfood. Als je aan hen vraagt wat hun lievelingseten is dan zeggen de meeste “Gatsby” En wat is dat dan “It’s bread with fries and fried chicken or fried fish on it.” “Hmm sounds delicious” zeg ik terwijl mijn gezicht half vertrekt van walging.
“Emmy what is our job?”
Ik zal even een korte taakbeschrijving geven. Met daarin ook wat FOCHA nou eigenlijk is. FOCHA staat voor friends of the children hospital association. Een organisatie die het verblijf van het kind zo draagbaar mogelijk maakt. Er zijn kleine activiteiten en elke dag een paar uur dat er met de kinderen gespeeld wordt door de vrijwilligers die aankomen met hun trolleys vol speelgoed.
Er wordt voor de ouders onderdak geboden zodat ze bij hun kinderen kunnen blijven en er wordt aan de ouders van de kinderen voedsel geboden terwijl zij bij hun kind in het ziekenhuis blijven. Waar nodig krijgen zij ook steriele kleding zodat ze hun kinderen kunnen blijven bezoeken op het moment dat zij .
Wat wij nog extra gaan bijdragen aan de organisatie, is dat we geld voor hen gaan inzamelen. Op dit moment zijn we daar allelei leuke en innovatieve manieren voor aan het bedenken. Alleen krijgen we daar op het werk niet zo veel tijd voor, want ’s morgens beginnen we om 9 uur. Dan spelen we met de kinderen tot half 11. Dan hebben we een half uur thee pauze. Dan spelen we weer met de kinderen van 11 tot 12 uur en dan is het lunchpauze. Lunchpauze van 2 UUR. Waarom hebben ze hier twee uur lunchpauze? Ik weet dat het ook is om de kinderen hun rust te gunnen, maar wij willen maar een half uur tot maximaal een uur pauze. En daar zorgen we dan ook voor en beginnen aan het project. Tenminste… Als de grote baas zijn kantoor niet op slot doet tijdens zijn pauze, want anders kunnen we niet eens beginnen.
Toen ik voor het eerst met mijn trolley de gangen op reed en met de kinderen ging spelen voelde ik me ergens een beetje opgelaten. Allereerst door het bizarre pakje dat ik aan had, maar ook doordat sommige kinderen zo ziek zijn. Zitten zij wel op jou te wachten of zoals menig westerling vaak denkt, ben ik mijn schuldgevoel aan het wegwerken. Ik moet wel eerlijk zeggen, ik heb niet echt een schuldgevoel. Ik zie alleen in hoe bevoorrecht ik ben. Hoeveel geluk ik heb en hoe blij ik mag zijn dat ik gezond ben. En of ik nou Cliniclown speel in Nederland of hier als een oma’tje rondloop met een trolley, is voor mij ongeveer hetzelfde. Ik probeer in kleine beetjes te helpen. Aangezien ik toch de wereld in mijn eentje niet beter kan maken, maar wel kinderen kan helpen in hun weg beter te worden.
Pas toen ik samen met Rameez en Denver mee liep naar de kinderen merkte ik dat we er echt toe deden. Deze twee Afrikaanse jongens zijn een voorbeeld voor deze kinderen. Ze springen zowat op uit bed en maken meteen brutale grappen naar de jongens toe, waarop ze ook meteen een weerwoord krijgen en in lachen uit barsten. Opeens is het zielig doen tegenover hun ouders voorbij en zijn ze weer echt kind. “Rameez, als ik straks weg ben uit het ziekenhuis, dan gaan we toch nog wel bij mij thuis chillen?” Het is alsof een echte vriend bij ze langskomt op ziekenbezoek. Ik denk dat ik dit zelfs een beter concept vind dan de Cliniclowns.
Voordat ik ga beginnen met praten over de vlucht en de eerste belevenissen, wil ik eerst een eerste indruk geven. De eerste gedachten die in je opkomen op het moment dat je aankomt en dat je door de taxichauffeur naar je nieuwe thuis wordt gebracht.
- Door het raampje van het vliegveld
Zo, het is bewolkt zeg en het lijkt eigenlijk alsof er een hele tijd droogte is geweest en dat terwijl ze net uit de winterperiode komen. Hoe is die winterperiode hier in Kaapstad dan? Ik kreeg van te voren telkens e-mails die eindigden met Kind regards from a freezing Capetown. Nou ja, kou heeft natuurlijk niks te maken met regen. Alleen in Nederland gaan deze twee gepaard.
De droge warme kleuren van het landschap staken prachtig af tegen de koele blauwe tinten van de bergen in de verte.
- Op het vliegveld
Keurig gebouw, strak en goed geordend, mooie verlichting. Nogal iets anders dan al die TL verlichting die ik gewend was uit Thailand.
Bij de paspoort controle zat een donkere vrouw. Ze zei het liefste niks. Ze antwoorde alleen op de vragen die ik stelde in plaats van dat ze me door aanwijzingen te geven door het proces heen begeleidde en me welkom heette in Kaapstad. Verder gaf ze me bevelen. “Hand op de plaat!” er gebeurde niks “Druk!” “Duimen”
Blijkbaar was het proces daarna klaar, maar in plaats van dat ze me gedag zei of überhaupt iets zei van “Dat was het dan, je kan doorlopen.” Zei ze niks. Ik snap wel dat ze een beetje chagrijnig was. Ze liep namelijk even later het hokje uit met haar lunchpakketje. Ze had natuurlijk een hongerklop.
We werden opgehaald door een hele aardige taxichauffeur. Hij begeleidde ons naar de taxi.
- Onderweg naar thuis
Alles tranquilo toch? Dat is toch “Het motto” van de Zuid Afrikanen? Gewoon 80 km per uur rijden op de snelweg. Hard zat.
Op de digitale verkeersborden was ook niks anders te lezen dan de tekst “Lower your speed. Save lives!” Het rijgedrag van de taxi chauffeur had twee opties, of deze tekst werd zeer serieus genomen, of er werd altijd al erg zacht gereden.
Bij ons nieuwe thuis
Een hele aardige kleine man hielp ons verder. Hij bracht ons naar de juiste gang en gaf ons onze sleutels. Wij wonen op de roze verdieping. Een groot geluk voor de vrouwen, een kleine pech voor Joost en Martijn. De kamers zijn keurig. Voorzien van alles wat we nodig hebben en ze waren schoon toen we aankwamen.
Kortom, eerste indruk vinkje bij geslaagd.
Kom op jongens! Aan de werruk!
We liepen naar binnen bij een heel groot ziekenhuis. Het was zonnig en het ziekenhuis zag er daardoor van de buitenkant best wel gezellig uit. Het was geschilderd in de kleur van perziken en het zag er heel modern en goed verzorgd uit.
Dat bleek ook zo te zijn. Het is een academisch ziekenhuis. We liepen naar binnen en kregen een rondleiding door het ziekenhuis en een uitleg over de organisatie waar we voor gaan werken.
FOCHA is een organisatie verbonden aan het ziekenhuis, maar is geheel zelfvoorzienend. Ze hebben sponsoren, en vrijwillige donaties. En een hele groep van vrijwilligers die ze helpen met het werk wat ze doen.
“Hello Everyone, my name is Emmy and I will tell you everything about FOCHA and the hospital.” Ze nam ons mee naar alle afdelingen. Het ziekenhuis bestond uit 5 verdiepingen en elke verdieping weer uit twee gangen met slaapzalen. Op elke verdieping hadden we heel lang de tijd om alles te bekijken, want in elke gang vond Emmy wel iemand waar ze even mee moest kletsen. Geeft verder ook niet, want zo wordt je tenminste meteen in de Afrikaanse cultuur gegooid. Aan het einde van de rondleiding kwamen we in haar kantoortje. Ze ging zitten op een grote comfortabele bureaustoel. “I am tired guys! I need to take a rest.” We zijn ongeveer 1,5 uur bezig geweest met de rondleiding en we hebben haast niets gedaan behalve een beetje rond gekeken. Toch snap ik het wel. Ze moet denk ik zeker twee koffers meer mee slepen dan ik elke dag hoef te doen. Dat is ook wel vermoeiend. 2 volle koffers aan junkfood. Als je aan hen vraagt wat hun lievelingseten is dan zeggen de meeste “Gatsby” En wat is dat dan “It’s bread with fries and fried chicken or fried fish on it.” “Hmm sounds delicious” zeg ik terwijl mijn gezicht half vertrekt van walging.
“Emmy what is our job?”
Ik zal even een korte taakbeschrijving geven. Met daarin ook wat FOCHA nou eigenlijk is. FOCHA staat voor friends of the children hospital association. Een organisatie die het verblijf van het kind zo draagbaar mogelijk maakt. Er zijn kleine activiteiten en elke dag een paar uur dat er met de kinderen gespeeld wordt door de vrijwilligers die aankomen met hun trolleys vol speelgoed.
Er wordt voor de ouders onderdak geboden zodat ze bij hun kinderen kunnen blijven en er wordt aan de ouders van de kinderen voedsel geboden terwijl zij bij hun kind in het ziekenhuis blijven. Waar nodig krijgen zij ook steriele kleding zodat ze hun kinderen kunnen blijven bezoeken op het moment dat zij .
Wat wij nog extra gaan bijdragen aan de organisatie, is dat we geld voor hen gaan inzamelen. Op dit moment zijn we daar allelei leuke en innovatieve manieren voor aan het bedenken. Alleen krijgen we daar op het werk niet zo veel tijd voor, want ’s morgens beginnen we om 9 uur. Dan spelen we met de kinderen tot half 11. Dan hebben we een half uur thee pauze. Dan spelen we weer met de kinderen van 11 tot 12 uur en dan is het lunchpauze. Lunchpauze van 2 UUR. Waarom hebben ze hier twee uur lunchpauze? Ik weet dat het ook is om de kinderen hun rust te gunnen, maar wij willen maar een half uur tot maximaal een uur pauze. En daar zorgen we dan ook voor en beginnen aan het project. Tenminste… Als de grote baas zijn kantoor niet op slot doet tijdens zijn pauze, want anders kunnen we niet eens beginnen.
Toen ik voor het eerst met mijn trolley de gangen op reed en met de kinderen ging spelen voelde ik me ergens een beetje opgelaten. Allereerst door het bizarre pakje dat ik aan had, maar ook doordat sommige kinderen zo ziek zijn. Zitten zij wel op jou te wachten of zoals menig westerling vaak denkt, ben ik mijn schuldgevoel aan het wegwerken. Ik moet wel eerlijk zeggen, ik heb niet echt een schuldgevoel. Ik zie alleen in hoe bevoorrecht ik ben. Hoeveel geluk ik heb en hoe blij ik mag zijn dat ik gezond ben. En of ik nou Cliniclown speel in Nederland of hier als een oma’tje rondloop met een trolley, is voor mij ongeveer hetzelfde. Ik probeer in kleine beetjes te helpen. Aangezien ik toch de wereld in mijn eentje niet beter kan maken, maar wel kinderen kan helpen in hun weg beter te worden.
Pas toen ik samen met Rameez en Denver mee liep naar de kinderen merkte ik dat we er echt toe deden. Deze twee Afrikaanse jongens zijn een voorbeeld voor deze kinderen. Ze springen zowat op uit bed en maken meteen brutale grappen naar de jongens toe, waarop ze ook meteen een weerwoord krijgen en in lachen uit barsten. Opeens is het zielig doen tegenover hun ouders voorbij en zijn ze weer echt kind. “Rameez, als ik straks weg ben uit het ziekenhuis, dan gaan we toch nog wel bij mij thuis chillen?” Het is alsof een echte vriend bij ze langskomt op ziekenbezoek. Ik denk dat ik dit zelfs een beter concept vind dan de Cliniclowns.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
