Sunday brunch

Mensen gekleed in de mooiste zomerjurken. Lopend op hoge hakken en gezichten die voor meer dan de helft bedekt zijn met een grote designer zonnebril. Mannen met shorts aan en er boven jasje dasje zijn gekleed. Aan grote mooi opgedekte tafels strekken de mensen neer. Er worden zakelijke gesprekken gehouden en af en toe beleefd om een grap gelachen. Ik was uitgenodigd voor de bekendste zondagbrunch van Phuket. Daarbij zat ik ook nog eens aan de VIP tafel.
Als het de bekendste en exclusiefste zondagbrunch is, zou ik zeggen dat men bediend wordt, daarentegen was het een groot buffet! Met mensen achter grote barbecues die het vlees en de vis prepareerden. De hoeveelheid oesters en kreeft die er tussen het ijs lag en maar aangevuld bleef worden was al een fortuin waard. Er was zo veel dat het onmogelijk was het allemaal te proeven en iedereen schept maar op alsof ze nooit te eten krijgen. Terwijl ik bijna zeker weet dat juist deze schaarse kringen in de bevolking eerder grote hoeveelheden eten weggooien dan te weinig zullen hebben. Eenmaal aan tafel met een achiette vol met kreeft, garnalen mosselen en geroosterde groenten werd ook de champagne ingeschonken.
Tijdens het eten kwamen de gesprekken op gang, langzaam veranderend van Engels naar Arabisch. Blijkbaar zat ik met de sieraden ontwerper van onder andere Beyoncé aan tafel, maar ik vond die vent om de een of andere reden zo oninteressant en zo onaantrekkelijk dat ik eerst niet geloofde dat hij echt hele mooie dingen kon maken. Toen hij daarna ook nog begon te vertellen dat zijn dochter in de diamanten zat kon ik alleen maar denken. Oh dat zal ook wel zo'n verwende prutser zijn.
"Vind je dit nou echt leuk?" Vroeg Emilio mij. "Ja, het is zo gaaf om het een keer te zien en het eten is zo lekker. Ik heb me echt nog nooit zo luxe gevoeld." "Ik vind hier dus echt geen reet aan." Zei hij. "Mijn ouders doen dit altijd. Je moet je altijd maar aan de regeltjes houden, goede gesprekken voeren op niveau en uiteindelijk is het een groot toneelstuk. Hoe we vanochtend zaten bij Peony's, dat vind ik nou echt veel leuker." En dat snap ik dus echt helemaal. Peony's is de gezellige local tent. Waar we de bazin kennen. Gezellig mee kletsen en leuke verhalen aan vertellen en nog belangrijker, waar we echt onszelf kunnen zijn. Waar we onze stem kunnen verheffen als we het een keer niet met elkaar eens zijn en echt uit volle borst kunnen lachen als we het nodig hebben. Geen elite gedoe. Gewoon young, wild and free.

Ik was rustig mijn kokosnoot aan het eten voor de sportschool. Ik vind het wel een hele goede motivatie, een terrasje bouwen voor de ramen van de ploegende mensen. Dus ik nam plaats, gewoon om een beetje te stangen. Na een paar minuten kwam Kong aan die ik nu eens mijn favoriete plekjes ging laten zien van het eiland. Stranden waar hij nog nooit geweest was, simpelweg omdat je eerst door een resort moet lopen om er toegang toe te kunnen krijgen. Als Thai durven ze dat vaak niet. Maar met een Nederlander naast zich is het al veel gebruikelijker om te achten dat wij in dat hotel zouden verblijven. Dus schouders naar achteren, borst vooruit, koppie omhoog en even van het toilet gebruik maken. Even dat luxe bad momentje en afkoelen tegelijk. Zo lekker koel in de airco daar en het ruikt er naar citroentjes fris. Ook wel wat anders dan de rotte eieren lucht die bij elk putje je neus in doet waaien en waar je 's morgens vroeg al je eerste kokhals neigingen van krijgt.
We liepen langs het zwembad door naar de zee. Eigenlijk had ik niet eens echt iets bijzonders te laten zien. Maar het is al zo heerlijk om aan zee te lopen, het water over je voeten te laten glijden en de zilte bries te voelen die door je haren waait. We zochten een schattig tentje op om te gaan zitten. De eigenaresse een vrouw die blind was aan 1 oog, te herkennen aan de grijze waas die er overheen lag, was zo blij om ons te zien. Ze maakte foto's van elke gast die er op haar terrasje kwam zitten. Dat waren die dag precies twee foto's. Ze begon tegen Kong dat we zo'n leuk koppel waren. Ook al is dat helemaal niet zo, maar dat zie je hier wel meer. Echt met elkaar wat gaan drinken zonder dat de een homo of lesbie is wordt al gauw gezien als daten. Daten is de tweede stap in het krijgen van een relatie, want het begint natuurlijk met de virtuele aantrekkingskracht. Waar ik dus echt niks van begrijp.
Nadat ze onze drankjes had gebracht praatten we over van alles. Hij vertelde mij z'n hele levensverhaal. Echt vreselijke verhalen waarvan ik me gewoon niet kan voorstellen dat mensen het iemand aan kunnen doen, maar ook dat je zo kan worden zoals hij nu is. Zo lief, zo goed van aard. "Yes, but Floortje, this is something no one deserves. I once made a mindset and thought I'm never going back to the old me again. So I will never drink, never smoke and never harm anyone." "Has there anyone been in your life who told you, you can be so proud of yourself!" "No, actually not." "Than I'll tell you. You can be so proud on your decision to make the change. That you can keep on going and you have to be proud of who you are. On the person you've become." Dat verhaal had hij nog nooit iemand verteld. Ik weet niet of het is omdat hij weet dat ik weg ga, omdat ik toch geen Thais spreek en het dus moeilijk door kan vertellen of omdat hij me gewoon echt vertrouwd. "I told you I had many stories. And you? Do you have a story?" "No, actually not." Ik weet hoe dankbaar ik moet zijn met mijn jeugd met al de liefde die ik altijd heb gekregen en de weinige tegenslagen die ik heb gehad. Maar omdat je het altijd hebt en als normaal gaat beschouwen heb je minder door hoe abnormaal het eigenlijk is. Hoeveel mensen gewoon een pokke zwaar leven hebben en moeten vechten voor geluk. Terwijl ik er eigenlijk mee geboren ben. Soms moet je het van zo dichtbij voelen om het te beseffen. Dus bij deze wil ik papa en mama eigenlijk heel erg bedanken.

"Ik ga m'n moeder bellen." Zei ze dat nou echt? Ja dat zei ze echt. Een vrouw van achter in de twintig, die ik verzocht om het zwembad te verlaten, kon het verbaal allemaal even niet meer handelen. "Oké, dus we gaan met de manager praten? hij zal ons wel gelijk geven." Het hele gesprek was in het Frans maar deze zin wilde ze wel even in het Engels vertalen terwijl ze nog steeds met haar moeder aan de telefoon zat te praten. Later hing ze op. Verliet het zwembad en moest toch echt nog even zeggen: "Dit gaat een hele nare relatie worden tussen jou en je manager." Inmiddels zijn ze al uitgecheckt en ik heb er nooit meer wat van gehoord. Niet alles is te koop. Dat vinden sommige mensen zo moeilijk om te begrijpen.

Wat ik wel weer geweldig vind om te zien is dat hier in Thailand wel iedereen z'n leven zo chill mogelijk probeert te maken. Doordat er zo weinig regels zijn, of laten we zeggen omdat ze gewoon niet nageleefd worden en toch niemand ze beboet, is hier veel meer mogelijk. De meest voorkomende auto hier is een pick up. Normaal gesproken wordt er in de achterbak gewoon een plastic stoeltje neergezet en worden de mensen zo vervoerd. Zo gek dat in Nederland de veiligheidsgordel verplicht is en het hier in de meeste gevallen niet eens mogelijk is als je achterin gaat zitten op je uitklap stoel. Maar goed, met een pick up zijn er vele mogelijkheden. Laats was er een mannetje die er een soort kooi op had gebouwd. Tussen de spijlen van de kooi had hij een hangmat opgehangen en al liggend in de hangmat liet hij zichzelf vervoeren. Altijd zijn ze bang om niet genoeg slaap te hebben en reizen zien ze toch als nutteloze tijd, dan kan je beter slapen. Goed begin en einde van de dag.