Het verhaal heeft altijd twee kanten

Ik weet nog zo goed toen ik hier in het begin aan kwam en dacht: Waarom komen toeristen naar Phuket toe? Het is mooi, maar het is zo klein en er is niet veel te doen. Maar daar ben ik vanaf gestapt. Het is hier zo onbeschrijfelijk mooi en elke keer weer zie ik nieuwe mooie dingen. Oké, niet de dingen die je als toerist zou zien. En toch begrijp ik nu wel dat je als toerist naar Thailand komt. Zelfs al ben je altijd met toeristen om je heen. Is er nooit een rustig plekje voor je op het strand. Wil je een foto maken van een mooi uitzicht staat er altijd wel een Chinees met z'n peace teken ergens op de achtergrond. En moet je de hele tijd opletten terwijl je loopt, zodat je niet tegen een plotseling stil staande toerist oploopt. Nu moet ik toegeven dat er ook weleens tegen mij opgelopen wordt, als ik plots even stil sta voor bijvoorbeeld een kauwgompje, maar dat is natuurlijk anders.
Hier in Phuket zie ik opeens ook dat de huizen best mooi zijn. In het begin vond ik het allemaal troep met golfplaten erop. Nu zie ik dat niet meer zo. Nu houd ik van de lokale bouwstijl. Zij zijn trots op wat ze hebben en onderhouden dat goed. Ze maken het mooier door het tuintje te onderhouden of het in een leuke kleur te schilderen. Nu moet ik wel zeggen dat het interieur vaak helemaal niks is, maar dat kan ze dan ook niks schelen. Zolang er maar een tv in de woonkamer staat.
In het oude Phuket town is wel een echte architecturische bouwstijl. Namelijk Portugees singaporiaans. Wat ik oprecht heel mooi vind. Alle huizen zijn gekleurd in lichte tinten. Blauw, geel, roze en wit. De eerste verdieping heeft kleine ingebouwde zuilen vanaf het balkon naar de tweede verdieping. En het interieur is prachtig. Mooie grove houten balken. Een houten trap, echt vakmanschap. En mooie houten deuren met ijzeren leeuwenkoppen met ringen eraan als deurklinken.
En dan het mooiste, de vloer. Alle huizen in deze stijl hebben Portugese vloeren. Tegels met prachtige patronen in de mooiste kleuren.
Dit zijn echt mijn favoriete plekjes om uit eten te gaan.
En dan natuurlijk die natuur. De mooiste compositie van alle kleuren bij elkaar een lichtblauwe hemel met felgroene kleuren er haast tegen aangeplakt. En dan een gouden zon die op de bladeren schijnt.
Ik zit achterop de motor bij Linsley. We rijden tien kilometer per uur, maar zijn motor maakt het geluid alsof we al 100 gaan. Thuis zeggen we dan altijd: "Die heeft vast een hele kleine." Nou goed, papa en mama weten dan wel wat voor een soort motor ik bedoel. Langzaam aan gingen we steeds harder en ook het geluid werd steeds harder. Het was echt geen rustig ritje om eens even flink van de natuur te gaan genieten. Ik spande al mijn buikspieren aan met het idee dat het me zou helpen te blijven zitten. "Nou heb je een beetje van de omgeving kunnen genieten en de vogels die fluiten?" Echt hoe kan je nou weer zoiets denken. "Denk je dat ik enige vogels heb kunnen horen? Die zijn allemaal al lang weggevlogen voor je. En ik was super gefocust op de weg?" "Hoezo? Ik ben toch al gefocust op de weg, als jij mee helpt focussen werkt echt niet hoor. Hahaha" Linsley komt van Mauritius en heeft een enorm aanstekelijke lach. Zelfs al is zijn grap poep, toch moet je lachen. Wel fijn voor hem, hij heeft in ieder geval altijd de indruk dat mensen om zijn grappen lachen. Na het ritje had ik dan misschien niet alles van de omgeving gezien, maar ik had wel zo'n kick. Dat ritje geeft echt "ballen in je buik" zoals Mart dat altijd noemt.

"Wat heb je in Amerika gedaan?" Vroeg ik haar. "Ik was getrouwd." "Oh, zijn jullie gescheiden?" "Nee, hij is overleden." 23 is ze en weduwe. Dit is het verhaal van een meisje dat met zo'n oude man mee gaat naar het betere leven. Maar zij deed het niet om geld. Zij deed het omdat deze man zo intens veel van haar hield. Zoveel liefde had ze nog nooit gevoeld. Deze man had zoveel bewondering voor haar. Zoveel bewondering had ze nog nooit gehad. "Maar hield je dan ook van hem?" "In het begin niet. Je begint altijd bij nul. Je begint nooit al op 50% met van iemand te houden." Zei ze. "Maar was je in het begin dan wel verliefd op hem." Die vraag beantwoorde ze niet. Ze vertelde hoeveel hij van haar hield. Hoe hij haar in alles steunde. Hoe het begon, dat hij telkens terug kwam naar het hotel waar ze werkte om haar te kunnen zien. Dat hij haar toen mee naar Amerika wilde nemen en ze dan met hem moest trouwen. Ze vertelde me dat ze eigenlijk niet eens wist waarom ze ja zei. Maar ze zei ja. Ze voelde zich zo op haar gemak bij hem. Dat ze echt dacht ik kan de rest van mijn leven met hem delen. Nu moet ik eerlijk zijn dat ik niet weet of het het zelfde gevoel is als ik heb met mijn vader. Die zie ik nu ook al 20 jaar en kan ik ook de rest van mijn leven nog met liefde zien. Maar zij moest ook passie met hem delen. "Ik wilde een goede vrouw voor hem zijn. Ik hield echt van hem en ik weet ook zeker dat er nooit meer iemand in mijn leven gaat komen die zoveel van mij houdt als dat hij deed." Met pijn in haar hart moest ze vertrekken uit Amerika. Zijn familie had een ticket teruggeboekt op een vaste datum. Ze kon het huis en zijn bezittingen niet meer betalen. Ze ging terug naar huis met niks. "Het is een hele moeilijke tijd geweest en ik moet nu kijken hoe ik weer een leven op kan bouwen. Ik moet geld sparen om een huis te kunnen kopen voor mij en m'n moeder en pas daarna kan ik geld sparen voor mezelf." "Hoe gaat het dan nu met je?" "Ik denk nog elke dag aan hem en elke morgen voel ik me alleen, maar het gaat goed." Het gaat misschien naar omstandigheden goed. Maar achter die grote lach van haar gaat een heel groot verdriet. Verdriet om hem, verdriet om haar leven dat ze niet meer heeft en de zware last om alles opnieuw te moeten doen. Ze heeft ontzettend de behoefte om te praten en ik luister graag, ik kan haar niet helpen, maar ik kan wel luisteren. Het helpt misschien een beetje het verdriet weg te nemen en t mij een beetje te laten dragen. De tranen schieten in m'n ogen en ik slik ze weg.

Absoluut het aller mooiste wat ik ooit heb gezien. Ik vond het ook even geen Thailand maar het uitzicht van zuid Afrika wat ik op plaatjes heb gezien. Phrom theb cape. Het uitzichtpunt van Phuket. "Pas als je Phrom theb cape hebt gezien, heb je Phuket gezien en mag je daarna naar huis." En het is waar, het is sonde om naar huis te gaan zonder dit gezien te hebben. Het is een pokke eind rijden, maar dan kom je aan en... Anticlimax zie je alleen maar toeristen. Maar het is waar, toeristen zijn een van de luiste wezens op aarde. Pas als je avonturier bent kijk je verder. Dus we gingen naar beneden over rotsen en boom stronken naar het aller zuidelijkste eind zodat we de zonsondergang konden bekijken. Het licht was zo prachtig. Warm, vrolijk en deed de wereld net even iets mooier lijken. Het was eigenlijk zo'n romantisch moment ook al waren we een beetje bezweet. De wind woei, en blies ons droog als een Fohn.
Het is zo'n lieve jongen. Doet alles voor me en bewondert me om wie ik ben. Hij praat over me tegen zijn moeder en zijn beste vrienden. We gingen zitten op een rots en keken naar het water dat komt en gaat en met ruige klappen water in ons gezicht spettert. Ik kan oprecht zeggen dat dat moment een van de gelukkigste momenten van m'n leven was. Zo kneuterig, zo mooi en ik voel me zo op m'n gemak bij hem. Het voelt net een beetje als m'n broertje. Zo vertrouwd, zo lekker alles kunnen zeggen, vieze grappen maken en erom lachen en last but not least, omdat we de jeugdsentimenten van vroeger herhalen. Klimmen over de rotsen. Kijken naar de beesten in de poeltjes en schelpen verzamelen. Het was zo heerlijk en de zon kwam lager en lager. "Zullen we teruggaan?" "Hoezo dan zien we de zonsondergang niet." "Nee, maar anders moeten we terug in het donker en er zijn geen lichten." Stomme schijtluis dat ik ben. Mijn jeugdsentimenten zijn veranderd, ik ben niet meer het jonge kind zonder grenzen. Langzaamaan word ik de moeder met verantwoordelijkheidsgevoel die de rotsen wil beklimmen voor het donker wordt. Eenmaal weer boven was ik zo rood als een tomaat. We gingen afkoeling zoeken en kochten een kokosnoot gevuld met ijs, want "drink met je billen bloot ijs uit een kokosnoot. Je wordt vanzeluf groot. Op een tropisch eiland!" En zo keken we naar de zonsondergang.