Noodkreet
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
27 November 2015 | Thailand, Phuket
Een klein kreetje kwam uit mijn mond. Tenminste dat heb ik me later laten vertellen. "Mama" en ik rende op haar af. Mijn rok scheurde bijna uit. Mijn haar zat al meteen door de war en ik vloog haar in de armen. Tranen sprongen in mijn ogen. Heel gek, want normaal ben ik echt niet zo emotioneel. Maar ik was zo blij om haar weer te zien. Tante Annemarie was met haar meegekomen dus voor een week speelden we de drie musketiers.
Omdat ik er toch al niet meer representatief uitzag na dat rennen mocht ik vrij nemen van het werk en liet ik de zusjes aan iedereen zien. "Oh is that your mother?" Wijzend naar Annemarie? "No, it's my aunt. The dark hair colored woman is my mother." "Oh Your just like sisters!" Kom op, alsjeblieft niet. Mama is 33 jaar ouder... Daar is iets flink mis gegaan in de familie!
We stapten in de taxi terug naar huis en we werden door het hele team uitgezwaaid. Dat vond ik wel echt heel erg bijzonder! Het geeft wel echt het gevoel dat ze je appreciëren.
De kilometer teller loopt langzaam op 5, 10, 15, 20... Het lijkt wel alsof hij niet meer verder gaat. Langzaam probeer ik harder te rijden, maar ik krijg de oude besjes niet mee. Tuurlijk tuurlijk, het is goed om voorzichtig te zijn de eerste keer op een scooter, maar te voorzichtig wordt gevaarlijk. Gelukkig zagen de zusjes dat ook in na een uurtje.
We reden de mooiste weg die er is op Phuket. Het idee dat je door een schilderijtje rijdt is nog nooit zo dicht bij de werkelijkheid geweest.
We reden naar mijn favoriete ontbijttent, waar je voor een koffie al meer betaald dan je de hele dag voor je eten zou betalen en waar je eindelijk het gevoel van luxe, moderniteit en Europa kan ervaren. Met croissantjes, broodjes en koffie van gemalen bonen in plaats van uit een zakje namen we plaats in zeer comfortabele stoelen, in plaats van krakkemikkige plastic stoelen waarvan je altijd het idee hebt dat ze door zullen krakken, zelfs met mijn lichtgewicht.
Daarna reden we door naar het strand om aan ons SAP dieet te gaan beginnen. Mangosmoothies, watermeloenshakes en verse kokosnoten. Waarna we wilden gaan bakken en braden op het strand, totdat we zwart en aangebrand zouden zijn. Je raadt het al. Mission impossible. Zowel op verschillende gebieden. Ik wil mezelf geen nitwit noemen, maar veel meer dan besproet en gebronsd word ik ook niet. Laat staan zwart! En het is gewoon te warm. Dus op naar de volgende tent om te gaan eten.
In Thailand vind ik het altijd zo lekker dat je nooit iets hoeft te regelen. Waarom gaat dat altijd zo in Nederland. Al het geregel kost je uiteindelijk zoveel tijd. Geregel om een afspraak te maken met een vriendin. "Wanneer kan je bellen? Maandag?" "Nee dan kan ik niet, misschien op dinsdag?" "Nee dan kan ik niet. Op woensdag kan ik tussen twee en drie.""jammer ik alleen tussen vier en vijf." Hier vinden ze het al gek dat ik weet wat ik van het weekend ga doen.
Maar goed even to the point. Alles gaat hier dus heel relaxed, makkelijk en je moet je vooral niet al te veel zorgen maken. Zo gaat dat met de kamer die ik had gereserveerd voor m'n tante. Al een maand van te voren en dat was allemaal geen probleem. Toch dacht ik de dag voor ze aan kwamen, misschien moet ik het nog even checken. Natuurlijk waren ze de reservering kwijt, maar gelukkig hadden ze nog een kamer over. Nou als dat allemaal zo makkelijk gaat, dan zal een taxi toch ook niet zo moeilijk zijn? Daar rijden er hier honderden van. Ehm... Toch wel. We stonden aan de weg vingers omhoog alsof we wilden liften. Met drie vrouwen zou je dan toch denken dat er meteen iemand stopt. Nou dat gebeurde niet. Taxi na taxi reed ons voorbij. Tot we op het geniale idee kwamen om onze grote koffers in de strijd te gooien. Eindelijk stopte er dan een. Die ons verder bracht naar mijn resort. Vaak vraag ik me af waarom ik in een 5 sterren resort werk. Ik ben zo chaotisch, niet systematisch, informeel en bovenal onhandig dat ik me afvraag of ze daar nou wel blij mee zijn. Maar dan wordt je weer zo lief ontvangen, wil iedereen een praatje maken en mijn familie zien. Dan denk ik ook, misschien is het wel gewoon 5 sterren service geven op mijn eigen manier. Het familie gevoel en juist die onhandige dingetjes die maken dat een gast zich een persoon voelt in plaats van een stijve workaholic.
"You already check out Floor?" "Yes, today we're going to Bangkok." "Oh ok!" En het check out proces ging van start. Er kwam een pakketje op de toonbank. "What is this?" "It's from a guest!" Ik pakte het uit, er zat een brief bij. Het was van m'n collega die net naar Bangkok was geweest. In het tasje zat een jurk met bloemen erop. In de brief stond van alles, maar ook de zin "I'm not sure if it will fit you, but when I saw it, I was thinking about you!" Passen deed het niet, het was een extreem oversized jurk, maar met een leuke riem eromheen stond hij eigenlijk wel heel goed. Maar ik vond het wel zo lief en bijzonder dat hij zo aan me heeft gedacht, iets meeneemt en het dan ook nog laat afleveren bij het hotel als een soort van afscheidscadeautje. Dat noem ik nou echt hartverwarmend!
En dan kreeg ik ook nog een persoonlijke email van de general manager, die me bedankte voor mijn harde en goede werk. Nou ik stapte helemaal happy t vliegtuig in, maar helaas, ik stapte kotsmisselijk uit. En dan kom je in het hotel waar het in de grote hal ruikt naar flied lice. En loop je verder door de volgende gang om naar de hotelkamer te komen en word je weer herinnerd aan eten. Een extreem grote Chinese kool gehouwen uit jade. Ik snap nog steeds niet dat als je zo'n groot blok jade hebt, je er een kool uit gaat houwen. Maar het was het meest lelijke dat ik tot nu toe heb gezien en ook nog eens misselijkmakend op dat moment.
We gingen met de taxiboot en de tuktuk naar Kao San road. En om een vent te vinden die met je wil trouwen hoef je dus echt niet naar Dubai te gaan. Vragend aan m'n moeder. "I love your daughter. I want to marry her. You can have to go by the tuktuk for free, always!" Nou, dan ben je toch verkocht? Na de hele dag gratis rond te hebben gereden ben ik toch alleen terug naar het hotel gegaan. Mama kreeg de rekening van de tuktuk.
Oké nu even geen grappen meer, maar echt. We kwamen aan bij Kao San road en begonnen maar met winkelen. We hebben goede zaken gedaan van tasjes tot slippers en van smoothies tot Tom Jam Koong.
En als afsluiter... Voor de besjes een voet massage, maar ik ben natuurlijk moeilijk en anders, dus ik nam een hand massage. (Echt heerlijk!)
Dit klinkt als een leukere afsluiter dan dat we op t vliegveld afscheid moesten nemen en ik half jankend door de douane ging terug naar Phuket. En ik wil mezelf niet emotioneel noemen... Maar ik begin nu aan mezelf te twijfelen.
Omdat ik er toch al niet meer representatief uitzag na dat rennen mocht ik vrij nemen van het werk en liet ik de zusjes aan iedereen zien. "Oh is that your mother?" Wijzend naar Annemarie? "No, it's my aunt. The dark hair colored woman is my mother." "Oh Your just like sisters!" Kom op, alsjeblieft niet. Mama is 33 jaar ouder... Daar is iets flink mis gegaan in de familie!
We stapten in de taxi terug naar huis en we werden door het hele team uitgezwaaid. Dat vond ik wel echt heel erg bijzonder! Het geeft wel echt het gevoel dat ze je appreciëren.
De kilometer teller loopt langzaam op 5, 10, 15, 20... Het lijkt wel alsof hij niet meer verder gaat. Langzaam probeer ik harder te rijden, maar ik krijg de oude besjes niet mee. Tuurlijk tuurlijk, het is goed om voorzichtig te zijn de eerste keer op een scooter, maar te voorzichtig wordt gevaarlijk. Gelukkig zagen de zusjes dat ook in na een uurtje.
We reden de mooiste weg die er is op Phuket. Het idee dat je door een schilderijtje rijdt is nog nooit zo dicht bij de werkelijkheid geweest.
We reden naar mijn favoriete ontbijttent, waar je voor een koffie al meer betaald dan je de hele dag voor je eten zou betalen en waar je eindelijk het gevoel van luxe, moderniteit en Europa kan ervaren. Met croissantjes, broodjes en koffie van gemalen bonen in plaats van uit een zakje namen we plaats in zeer comfortabele stoelen, in plaats van krakkemikkige plastic stoelen waarvan je altijd het idee hebt dat ze door zullen krakken, zelfs met mijn lichtgewicht.
Daarna reden we door naar het strand om aan ons SAP dieet te gaan beginnen. Mangosmoothies, watermeloenshakes en verse kokosnoten. Waarna we wilden gaan bakken en braden op het strand, totdat we zwart en aangebrand zouden zijn. Je raadt het al. Mission impossible. Zowel op verschillende gebieden. Ik wil mezelf geen nitwit noemen, maar veel meer dan besproet en gebronsd word ik ook niet. Laat staan zwart! En het is gewoon te warm. Dus op naar de volgende tent om te gaan eten.
In Thailand vind ik het altijd zo lekker dat je nooit iets hoeft te regelen. Waarom gaat dat altijd zo in Nederland. Al het geregel kost je uiteindelijk zoveel tijd. Geregel om een afspraak te maken met een vriendin. "Wanneer kan je bellen? Maandag?" "Nee dan kan ik niet, misschien op dinsdag?" "Nee dan kan ik niet. Op woensdag kan ik tussen twee en drie.""jammer ik alleen tussen vier en vijf." Hier vinden ze het al gek dat ik weet wat ik van het weekend ga doen.
Maar goed even to the point. Alles gaat hier dus heel relaxed, makkelijk en je moet je vooral niet al te veel zorgen maken. Zo gaat dat met de kamer die ik had gereserveerd voor m'n tante. Al een maand van te voren en dat was allemaal geen probleem. Toch dacht ik de dag voor ze aan kwamen, misschien moet ik het nog even checken. Natuurlijk waren ze de reservering kwijt, maar gelukkig hadden ze nog een kamer over. Nou als dat allemaal zo makkelijk gaat, dan zal een taxi toch ook niet zo moeilijk zijn? Daar rijden er hier honderden van. Ehm... Toch wel. We stonden aan de weg vingers omhoog alsof we wilden liften. Met drie vrouwen zou je dan toch denken dat er meteen iemand stopt. Nou dat gebeurde niet. Taxi na taxi reed ons voorbij. Tot we op het geniale idee kwamen om onze grote koffers in de strijd te gooien. Eindelijk stopte er dan een. Die ons verder bracht naar mijn resort. Vaak vraag ik me af waarom ik in een 5 sterren resort werk. Ik ben zo chaotisch, niet systematisch, informeel en bovenal onhandig dat ik me afvraag of ze daar nou wel blij mee zijn. Maar dan wordt je weer zo lief ontvangen, wil iedereen een praatje maken en mijn familie zien. Dan denk ik ook, misschien is het wel gewoon 5 sterren service geven op mijn eigen manier. Het familie gevoel en juist die onhandige dingetjes die maken dat een gast zich een persoon voelt in plaats van een stijve workaholic.
"You already check out Floor?" "Yes, today we're going to Bangkok." "Oh ok!" En het check out proces ging van start. Er kwam een pakketje op de toonbank. "What is this?" "It's from a guest!" Ik pakte het uit, er zat een brief bij. Het was van m'n collega die net naar Bangkok was geweest. In het tasje zat een jurk met bloemen erop. In de brief stond van alles, maar ook de zin "I'm not sure if it will fit you, but when I saw it, I was thinking about you!" Passen deed het niet, het was een extreem oversized jurk, maar met een leuke riem eromheen stond hij eigenlijk wel heel goed. Maar ik vond het wel zo lief en bijzonder dat hij zo aan me heeft gedacht, iets meeneemt en het dan ook nog laat afleveren bij het hotel als een soort van afscheidscadeautje. Dat noem ik nou echt hartverwarmend!
En dan kreeg ik ook nog een persoonlijke email van de general manager, die me bedankte voor mijn harde en goede werk. Nou ik stapte helemaal happy t vliegtuig in, maar helaas, ik stapte kotsmisselijk uit. En dan kom je in het hotel waar het in de grote hal ruikt naar flied lice. En loop je verder door de volgende gang om naar de hotelkamer te komen en word je weer herinnerd aan eten. Een extreem grote Chinese kool gehouwen uit jade. Ik snap nog steeds niet dat als je zo'n groot blok jade hebt, je er een kool uit gaat houwen. Maar het was het meest lelijke dat ik tot nu toe heb gezien en ook nog eens misselijkmakend op dat moment.
We gingen met de taxiboot en de tuktuk naar Kao San road. En om een vent te vinden die met je wil trouwen hoef je dus echt niet naar Dubai te gaan. Vragend aan m'n moeder. "I love your daughter. I want to marry her. You can have to go by the tuktuk for free, always!" Nou, dan ben je toch verkocht? Na de hele dag gratis rond te hebben gereden ben ik toch alleen terug naar het hotel gegaan. Mama kreeg de rekening van de tuktuk.
Oké nu even geen grappen meer, maar echt. We kwamen aan bij Kao San road en begonnen maar met winkelen. We hebben goede zaken gedaan van tasjes tot slippers en van smoothies tot Tom Jam Koong.
En als afsluiter... Voor de besjes een voet massage, maar ik ben natuurlijk moeilijk en anders, dus ik nam een hand massage. (Echt heerlijk!)
Dit klinkt als een leukere afsluiter dan dat we op t vliegveld afscheid moesten nemen en ik half jankend door de douane ging terug naar Phuket. En ik wil mezelf niet emotioneel noemen... Maar ik begin nu aan mezelf te twijfelen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
