Motto: Everything is possible in Thailand

Phuket
Je kan het verhaal lang of kort maken. Maar de enige stap is eigenlijk een busstop langer blijven zitten.
Mijn training in de Front office zit erop, dus nu op naar de housekeeping in het hotel waar ik uiteindelijk ga werken. 3 verschillende properties van het Marriott zitten er in dezelfde straat. JW Marriott hotel, Phuket Beach Club en Mai Khao Beach. Ik begon bij Mai Khao Beach en ga nu naar Phuket Beach Club.
Ik stapte uit, werd weer eens flink bekeken, nieuw, blond, blank en oja, ik heb van die rare vlekjes op mijn gezicht. Zoiets als sproeten hadden ze volgens mij nog nooit eerder gezien.
Ik kreeg het housekeeping uniform aan. Een donker rode broek, dat meer een grote zak leek die je om je middel vast moest knopen en een beige kleurig t-shirt. Dat is nou het enige waar ik het zo niet mee eens ben. Het Marriott gaat echt goed met haar werknemers om. ’S Morgens briefing, waarin de hele dag wordt besproken, waarin een kleine op fris training wordt gegeven, waarin wordt benoemd wie er jarig zijn, of andere speciale gelegenheden. Er wordt ook flink de tijd voor genomen, ongeveer een uur per keer.
Marriott wil dat haar werknemers trots zijn op hun werk en dat ze met plezier naar werk gaan. Maar ik snap dan niet, dat de housekeeping er in zulke kut pakjes bij moet lopen. Als je je tijdens je werk continue lelijk voelt, ben je toch ook minder trots.
Ik liep mee met de supervisor, Een vrolijke vrouw van rond de 40. Klein, een beetje dikkig en zulke lieve ogen. Het communiceren met het housekeeping team was wel erg lastig. Door middel van gebaren en makkelijke engelse woorden kan ik me een beetje een weg wijzen. Bijna niemand spreekt fatsoenlijk Engels, maar gelukkig mijn supervisor Kuhn Cha wel.
Omdat ze al wat ouder was en dus sowieso geen Engelse lessen op school had gehad, vroeg ik waar ze haar Engels had geleerd. (Bij deze papa, zal ik nooit meer aan je twijfelen, want je had weer eens gelijk met je app’jes en technologie.) Elke dag als ze in de bus zat, wat ongeveer een half uur heen en een half uur terug was, dwong ze zichzelf om met een taalapp op haar telefoon te oefenen met Engels. Dat vind ik nou echt fantastisch. Jezelf iets aan leren, waarvan je zelf echt vindt dat het belangrijk is, en gewoon oefenen en oefenen totdat je resultaat ziet. Je merkte aan haar dat ze zo blij en trots was dat ze met me kon communiceren, ze maakte grappen over mijn naam. “We’re going to clean the Floor” Dan pakte ze haar poetsdoek en begon me af te nemen. En vroeg naar mijn mening over de housekeeping in zoektocht naar waardering voor haar werk. Ik waardeer haar heel erg, ze is vrolijk, stimulerend en doet haar werk ook echt goed.
De eerste dag legde ze me alles uit over wat er allemaal precies in een kamer aanwezig moest zijn, waar je op moet letten tijdens het schoonmaken en de meest voorkomende klachten over de kamers.
Dit nam ongeveer een middag in beslag, maar dan, ja begin je met schoonmaken toch? Nee, dat lieten ze me niet doen. Iedereen had zo zijn eigen dingetje, dat hij of zij moest schoonmaken in de kamer. Ze werken in een treintje, 1 iemand doet de afwas en de ander droogt. Moet je nagaan, de godsganselijke dag afwassen. Maar wat ik zo mooi vind aan het Marriott is dat het werk voor iedereen misschien niet altijd even leuk is. Maar er wordt voor iedereen goed gezorgd, er wordt een team gebouwd en iedereen vind het leuk om te werken. Als ik vraag hoe was je weekend hoor ik heel vaak, ik ben blij dat ik weer naar werk kan.
Ze werken dan allemaal in de zelfde kamer, iedereen doet zijn dingetje en tijdens de lunch heeft 1 van de vrouwen eten gehaald op straat, dan pakken ze een pannetje, warmen het op en gaan gezellig lunchen op de vloer met het team. “Floor, come have lunch with us!” “Sorry girls, I already had lunch.” “Ok that’s fine, but you have to try.” Dus ik ga zitten en krijg meteen een groot bord eten voor mijn neus. Zo lekker, en zo lief. Daar zit ik dan tussen de wijffies. Met elkaar praten ze in het thais en zoeken met elkaar naar engelse woorden om een zin te maken die ze tegen mij kunnen zeggen. Een gesprek van 5 minuten duurt opeens een half uur, maar door de moeite die ze voor je doen voel je je wel geapprecieerd en het creëert natuurlijk een wisselwerking, zij doen iets voor mij, ik iets voor hen.
Later ging ik weer verder met mijn werk, Ik verdween met een man tussen de lakens, en hij was erg goed.
20 bedden heb ik opgemaakt die dag. En ik was gesloopt.
Na werk ging ik uiteten met collega’s van de Front Office. Dus zonder te douchen in de bus naar Phuket Town. Mijn deo bus heb ik leeggespoten en ik heb ze ook nergens over horen klagen. Misschien ook omdat het eten gewoon een beetje vreemd rook, maar wat was het lekker.
We gingen shabu eten. Een koreaans gerecht, waarbij een grote pan met bouillon op tafel komt te staan en er komen allemaal kleine bordjes met bijvoorbeeld groenten, vlees, vis, ei, rijst en dim sum op tafel. De bouillon wordt aan de kook gebracht en je kan er in stoppen wat je lekker vind. Telkens schep je jezelf of een ander weer een bordje soep op. Het was zo leuk om te doen. Telkens weer maak je iets voor elkaar. Je eet uit je kommetje met stokjes de vis uit de soep die je vervolgens in een sausje doopt. Zo kan je uren variëren en blijven proeven. Een soort van gourmetten, maar dan nieuw.
Daarna gingen we door naar de pub waar een live band optrad. De muziek was zo hard dat je elkaar niet goed meer kon verstaan, maar in plaats van dat mensen dan gaan dansen als een soort van vervanger voor praten gaan die thaise gewoon harder schreeuwen met hun schelle stemmen.
Rond een uurtje of 11 wilde ik eigenlijk wel naar huis, want ik moest de volgende dag natuurlijk gewoon werken. Dus Kong bracht me naar huis op de scooter. Hij, zonder helm, korte broek, geen mouwen en rijdt zo hard dat ik, en ik weet dat wij als familie IJssel de Schepper grote lippen hebben en ik heb niet eens de grootste, ze voelde klapperen.
Onderweg zagen we rare dingen. Vandaar ons nieuwe motto: Everything is possible in Thailand
- Een koe achterin een Pick up
- Wilde paarden grazend langs de weg
- Stilstaan voor een stoplicht en van je scooter afvallen
- Spook rijden op de snelweg
- Met 4 op een scooter
En dit allemaal al in 1 ritje. Ik ga het voortaan opschrijven, alles dat raar is in Thailand.
Om dit allemaal te verwerken duurde even. Daar lag ik dan in bed, met mijn ogen dicht, het gevoel van klapperende lippen en een beeld voor me van een koe in een pick up. Ik had eigenlijk net zo goed wat langer in die pub kunnen blijven hangen. Ik sliep toch pas om 2 uur.