Welcome in Marriott's Mai Khao Beach

Phuket
Door een schrale beperking, bij iemand achterop op de scooter. Ah fijn.
Achterop naar de busstop voor het ritje naar het JW Marriott Phuket Resort en Spa.
Het lijkt wel een schoolreisje. Met al je collega’s in de bus naar werk.
En eenmaal op het werk aangekomen gaat iedereen naar de kleedkamer om zijn werkpakje aan te trekken. Het is net een verkleed partijtje. De vrouwen van de front office hebben de mooiste gewaden aan. Blauwe broek met een omslag doek voor, waardoor het op een rok lijkt en ze dragen er een getaileerde blauwe top op. De kleren zijn versierd met geborduurde bloemen en figuren met glitter draad en goud. Helemaal prachtig. Alleen dan, het enige minpuntje. Het haar… Netjes strak naar achteren gekamde haren die dan laag in een knot zitten en die knot zit dan weer in een soort van netje. Laat dat bij mij nou net niet gaan. Mijn haren kunnen niet strak naar achteren. Door dat vochtige weer hier “Vrouwen snappen wat ik bedoel” springt mijn haar er aan alle kanten tussen uit en het staat ook nog eens super vreselijk. Gelukkig vonden zij dat ook niet kunnen. Ik werd naar achteren geroepen in de Back Office. En twee collega’s begonnen mijn haren in te vlechten. Nou ik dacht dat het niet slechter kon, nou wel dus! Ik zag eruit als zo’n ouderwetse zeeuwse dame. Tuttig, lelijk en streng.
Nou goed, ik kan best 1 dag lelijk door het leven, maar de volgende dag zorgde ik er voor dat ik knipjes bij me had en mijn springerige sprieten dus even vast kon zetten.
Zelfs al vond ik dat ik er vreselijk uitzag, zij vinden dat allemaal niet. Oh ze vonden me zo mooi, met mijn zachte blonde haar en mijn blauwe ogen. En wat ze al helemaal geweldig vonden waren mijn sproeten. Ze snapten niet waar die vandaan kwamen en waarom zij ze niet hadden.
Maar de gesprekken bleven niet alleen gaan over het uiterlijk. Nee, het ging al snel over bier drinken en feestjes. Geen wonder ook dat ik een paar dagen later op een gezellig Thais feestje was. Het was zo leuk, zo anders en ik vond het ook echt zo bijzonder. We kwamen aan, Joelle en ik, en in de tuin lag een enorm tafellaken op de grond. Met daarop allemaal pannen met eten. “Hee Floor, Hee Joel, come and have dinner with us.” Ik heb alles geprobeerd. Van gewoon normale noodles tot soep met kippenbloed en echte kippenpoten. Je weet wel, waar de nageltjes nog aan zitten.” Oke, die poten hoorde je dus niet op te eten, maar het geheel was wel zo ontzettend lekker. Het was ook zo leuk hoe ze alles klaar maakten. Achter in de tuin waren ze op een gasbrander aan het wokken. En voor in de tuin hadden ze van een bloempot een barbecue gemaakt. En van bamboe hadden ze een stellage gebouwd om een groot stuk rundvlees op te steken en zo te gaan braden. Echt zelden heb ik zo lekker gegeten als die dag.
Na het eten werden er gitaren bijgehaald en begon iedereen te zingen. Ik kon natuurlijk niks verstaan en eigenlijk vind ik Thais maar een rottaal, het is zo zeurderig en schel, de liedjes waren mooi. En wat het aller grappigste was, ik weet niet wie er hier nou de gene is die covert, maar de melodie van “Het is een nacht” van Guus, wordt hier ook gebruikt. Wij zongen daarom onze eigen versie.
Hier wordt meer aan karaoke gedaan dan aan dansen.
We maakten het feest niet te laat, want de volgende dag moesten we gewoon weer om 6 uur op.
Om 8 uur stond ik daar dan weer op werk. Langzaam aan leer ik alle collega’s goed kennen. Zo zit er ook een travestiet bij die ’s morgens met zijn poederdoos op werk komt en zijn gezicht wit maakt. Over zijn moedervlek zie je dan ook een grote witte waas zitten.
Op werk is hij gewoon in de gedaante van een jongen. Ik heb hem eerlijk gezegd nog nooit als meisje gezien. Maar hij liet me een filmpje zien van toen hij monnik was. Hoe men er daar mee omging en hoe het hem had geholpen om te worden wie hij nu was. 3 jaar lang is hij monnik geweest. Hij is geen monnik geworden met de intentie om zijn geaardheid te veranderen of te zoeken naar zichzelf. Integendeel, hij wist heel goed wie hij was. Hij wilde er heen nadat hij ernstig ziek was geweest, om te bedanken dat god hem zo goed geholpen had. Natuurlijk leer je daar veel over jezelf. Je bid veel, mediteert veel en denkt veel na. Maar wat ik mooi vond wat hij vertelde, was dat hij altijd al zo is geweest en dat hij zelf niet te veranderen was. Zijn aard zal voor altijd in hem blijven, het enige wat hij door middel van deze meditatie geleerd had was om er rust en vrede mee te krijgen. Ook alle andere monniken hadden vrede met hem. Niemand deed er moeilijk over dat hij anders was. Ach ja, hoe anders kan je ook zijn als iedereen daar met een kale kop rond loopt en zichzelf in een oranje doek wikkelt.
Een ander meisje op werk begon ook over haar geaardheid. Zij valt op vrouwen, maar zou wel graag een vriend willen. Gewoon iemand die haar beschermd. Waar ze van kan genieten en waar ze ook nog eens beste vrienden mee is. Hier is het nou eenmaal anders. Hier zien mensen vriendjes en vriendinnetjes als iets dat je gewoon hebt, maar dat betekend niet dat je er maar 1 mag hebben. Officieel natuurlijk wel, maar er wordt nogal wat gesjoemeld.
Dat is op de werkvloer al te merken. De “bink” van het stel is heel kinderachtig, continue de meisjes aan het pesten. De meisjes plagen hem dan zacht terug. Toen hij mij nat ging spuiten met een plantenspuit en niks deed, zeiden al mijn collega’s ook “Floor, you have to punch him. You have to punish him. Don’t be so sweet to him.” Ik dacht alleen maar, ik lief voor hem? Ik vind dit gewoon te dom, ik ga hem toch niet slaan zoals ik deed toen ik 13 was en ook een keer aandacht wilde hebben. Maar goed, deze “bink” heeft dus ook een vriendin, maar ik hoorde, als ik de roddels moet geloven, dat zij niet de enige is. Maarja, het zijn ook maar roddels. Zo veel wordt hier ook bedacht. Vanaf nu geloof ik gewoon helemaal niks meer. Jeetje dat ik dit ooit nog zou zeggen. Mijn naïviteit raak ik hier hopelijk ook eens kwijt.
Maar nu ben ik hier natuurlijk om te werken. Wat ik de godsganselijke dag doe…
Eigenlijk nog niet zo veel. De eerste dagen was ik vooral druk bezig met allerlei dingen opschrijven, basis informatie over het hotel en hoe ik dingen moest doen. Nu zijn er al een aantal dagen voorbij en is het tij om echt te leren inchecken. Maar… dan is er nog 1 dingetje. Het is zo rustig, dat er bijna geen check-ins zijn. 10 per dag. Waarvan er zeker 3 zijn als ik al naar huis ben. Maar goed, die leer ik echt nog wel.
Want ook al zijn we niet in Bob Marley land, zo voelt het soms wel. Dus No worries.